Miniatuur: De wonderen zijn de wereld nog niet uit

Peinzend over wat Berkvens en Berkvens nu toch weer zouden kunnen schrijven, wandel ik op een onverwacht mooie dinsdagmiddag door Ljubljana. Een prachtig plaatsje, dat na de hectiek van Budapest en de ongehoord onvriendelijke benadering door de Hongaren een verademing is. Overgoten door de najaarszon staat de Servisch-Orthodoxe kerk voor mijn neus. Er is geen ontkomen aan: er zijn van die gebouwen waar je nu eenmaal eerst naartoe en daarna naar binnen gezogen wordt. Het interieur is verrassend mooi, kleurrijk en buitengewoon verhalend. Het is toch eigenlijk opvallend dat de taferelen op de muren en plafonds vooral over het lijden gaan. Staande in de kerk is het natuurlijk ronduit schokkend om als domineeszoon jezelf af te vragen: wie o wie aan de tafel van het laatste avondmaal is nu toch Judas?! Maar gelukkig is daar dan de beheerder van de kerk: zachtjes fluisterend vraagt hij waar we vandaan komen. Ik zeg ‘Amsterdam’ en laat ‘het Sodom en Gomorra’ deze keer achterwege. Iets zegt me dat dat verstandiger is. Ik vraag wie nu toch Judas is en alsof mijn moeder stiekem achter het baldakijn staat mee te gluren, krijg ik een bijbeloverhoring: iets met brood aan het avondmaal. Opeens weet ik het weer, net als zijn tweede vraag die ik al zie aankomen: en wie is de vriend van Jezus en waar zit hij dan? Dat antwoord weet ik ook: helaas duikt er geen moeder achter het baldakijn op om een goedkeurend knikje mijn kant op te sturen.

Het intieme gesprek met de beheerder is nog niet afgelopen, dit was nog maar het begin: ‘Ben je eigenlijk gedoopt?’, is de volgende vraag, begeleid met een indringende blik. Ja, dat ben ik. ‘En je vriend?’ Nee, die niet. ‘Dan is hij jouw verantwoordelijkheid’ is de conclusie. Hijzelf had Jezus en het geloof pas later ontdekt. Het gesprek moet ten einde lopen want de toegewijde beheerder en ik zullen elkaar op cruciale overtuigingen niet vinden, hoewel ik zijn passie bewonder. Ik denk aan de lichtjes, stukjes God in de zielen van de mensen, die door Ouaknin beschreven worden. Ik werp nog een blik op de fresco waar Jezus aan het kruis beweend wordt door de twee vrouwen en Johannes. Het gaat door merg en been. Een uur later sta ik in het moderne kunst – museum weer oog in oog met Jezus aan het kruis met nu drie vrouwen aan zijn voeten. Het schilderij van Tone Kralj heeft een expressionistische verbeeldingskracht die het tafereel een licht erotische en daardoor verontrustende ondertoon geeft. Hoe zou de Servisch-Orthodoxe beheerder naar dit schilderij kijken? Ik trek een wenkbrauw op en twijfel aan wat ik er zelf van vind, Jezus met een erotische inslag, je komt tenslotte uit het Hollandse Sodom en Gomorra of niet. Verbeeld ik het mij of zie ik vanuit mijn ooghoek  een dominee goedkeurend knikkend nog net uit zicht verdwijnen? Het hele levensverhaal, of het nou van Jezus is of van zomaar iemand, brengt mensen op de een of andere manier bij elkaar. Net als de komende weken. Al die lichtjes die bij elkaar komen… Nee, de wonderen zijn de wereld nog lang niet uit!

Berkvens & Berkvens