Een Paaservaring

Een tijdje geleden ben ik gevraagd om een remonstrantse dame in een andere gemeente te begeleiden. Ik kende haar goed van vroeger. Ze was ernstig ziek en ze wist dat ze niet lang meer te leven had. Concreet vroeg ze me of ik haar uitvaart wilde leiden.

Roze boompje

Ik ben een paar keer bij haar geweest en we hebben uitgebreid gepraat. Hoewel ze zich al een tijdje niet goed voelde, was het bericht van de ernst van de situatie haar rauw op het dak gevallen. Na een periode van onderzoeken, van steeds duidelijker beseffen: het is niet goed, kwam ze op een goede dag weer thuis uit het ziekenhuis met het bericht dat het echt niet meer goed kwam. Helemaal verdoofd door wat haar overkwam, gesteund door haar partner en kinderen, kwam ze in haar woning. Ze ging aan tafel zitten aan haar eettafel. Ze keek naar buiten en zag dat het roze boompje in de tuin bloeide. Dat was natuurlijk niets bijzonders. Dat doen roze boompjes nu eenmaal in deze tijd van het jaar. Je kunt het niet tegenhouden. Vroeger of later gaan ze vanzelf bloeien.

Maar voor het eerst in haar leven kwam het werkelijk binnen. En ze herhaalde het een aantal malen op een overpeinzende toon: het roze boompje bloeit. De omstanders dachten natuurlijk dat het niet goed ging. Ging het al zo snel zo slecht met hun moeder? Maar zo was het niet. Het was de confrontatie tussen het verdrietige bericht met de slechte vooruitzichten en de realiteit van de schepping dat het boompje toch bloeide. Het was alsof het een het ander in een nieuw perspectief plaatste. Het was een Paaservaring. Ondanks alles wat naar de dood verwijst, was er toch het leven.

Liefde breekt toch door

Voor mijn gevoel is dat de essentie van Pasen. Ondanks alle somberheid van het menselijk bestaan. Ondanks het verdriet dat niet tegen te houden is, is er altijd iets van leven en van liefde dat doorbreekt, dat niet te stuiten is. Jezus had de eerste leerlingen zo geïnspireerd dat het godsonmogelijk was, dat hij dood zou gaan of dood zou blijven. Wat er precies gebeurd is, zullen we nooit weten. Maar wat we wel weten, is dat er zoveel inspiratie over was, dat zijn leerlingen hem nabij bleven voelen, of hij nu gestorven was of niet. Zij konden de wereld blijven zien in het licht van zijn aanwezigheid. En hun inspiratie gaat al meer dan 2000 jaar door.

Mensen vinden nog steeds de kracht om op te staan uit een volstrekt doodse situatie. Mensen ervaren inspiratie waar je het niet meer zou verwachten. Diep in ons zit het gevoel dat de dood niet het laatste woord zal hebben. Dat was niet alleen toen een verhaal dat over een levende Jezus werd verteld, maar het is een werkelijkheid die ons op de een of andere manier nog kracht geeft. Dat, wat er in ons leven gebeurt, hoe duister het ook zijn kan, er ergens toch steeds licht doorbreekt. Dat een deur dicht kan slaan, maar er altijd nog een venstertje open gaat. Dat hoe je het ook wendt of keert, er een ervaring kan zijn van gedragen worden. Van niet alleen zijn. Van warmte en verbondenheid, die niet gemakkelijk te verklaren is. Die niet verklaard hoeft te worden.

Het is waar

Pasen is durven geloven dat die ervaringen waar zijn. Zo waar als het is, dat de doodse natuur in het voorjaar weer gaat bloeien, wat er ook gebeurt. Zo waar als het roze boompje weer bloeit.

Tjaard Barnard
remonstrants predikant in Rotterdam