Verwachtingen

Op het moment van schrijven van dit stukje is het nieuwe jaar nog maar zes dagen jong. Allerwegen om je heen tref je een zee van goede voornemens – openlijk beleden- of  vermoed je deze – stilzwijgend in hart of hoofd opgeborgen. Er heerst verwachting. Het lastige broertje van verwachting heet werkelijkheid; gewone werkelijkheid. Hoeveel van die verwachting is, wanneer U dit leest, op weg werkelijkheid te worden?  Is verwachting afwachtend? Of is verwachting een motortje dat aanzet tot het maken van werkelijkheid? Ben je ‘in afwachting van’ of ‘in verwachting’? Kan onze verwachting zo sterk zijn dat ze werkelijkheid maakt, vormt, afdwingt zelfs?

De grote verwachtingen die mijn generatie een halve eeuw geleden had (in de vrolijke, optimistische en verwachtingsvolle sixties) zijn grotendeels vervangen door haalbare – ‘verstandige’- doelstellingen. De strijd tussen hoofd en hart lijkt in het voordeel van de eerste beslist. Wat mij bezighoudt, motiveert en inspireert zijn de signalen dat dat opgedrongen ‘hoofd/hart’ dualisme toch hier en daar overwonnen wordt. De toekenning van de Nobelprijs voor de Vrede aan de anti-kernwapenbeweging is daar een voorbeeld van. De vele acties voor vluchtelingen zijn dat ook, in weerwil van wat de ‘realpolitiker’ ons willen doen geloven.

En dan bestaat er voor mensen van mijn leeftijd nog een terrein van hartverwarmende verwachtingen: de kleinkinderen. Hoe vergaat het mijn oudste kleinzoon in zijn eerste gymnasiumjaar? Wanneer haalt een ander zijn zwemdiploma A? Gaat de jongste binnenkort ‘opa’ zeggen? Men zegt weleens dat bij het ouder worden de wereld kleiner wordt. Ik bestrijd dat. Er is met die twaalf kleinkinderen een wereld voor mij open gegaan. Een wereld vol verwachtingen!

Menno Boetes
Schoonhoven