En stil figuurtje in een lichtblauw jasje

Redactielid Geertrui Meinema werkt als leerkracht in het basisonderwijs. Zij schrijft in AdRem geregeld over haar ervaringen en over bijzondere gebeurtenissen op school en in de klas.

Ze is nieuw op school en staat met haar moeder ’s ochtends wat schutterig te wachten. Haar lichtblauwe spijkerjack is een beetje te groot en verhult de onrust in haar lijf. Het is ook wat: 7 jaar oud en dan opeens zonder je oudere broer naar een nieuwe school in een nieuwe stad. Niet simpel.

Je eerste dag op een nieuwe school: ik heb dat zelf meermaals gedaan en nog steeds weet ik hoe dat voelde. Dit meisje stapt rustig met mij en de rest van de klas naar binnen, vindt haar plekje in de klas en kijkt stil maar nieuwsgierig om zich heen. Bij het namenspelletje let ze goed op en als het pauze wordt, weet ze al wat namen. In de weken erna groeit dat langzaam, maar ze vertelt me dat de namen anders klinken dan op haar oude school. Ik vermoed dat ze daar allemaal Robin, Merel, Anne, Luuk, Daan en Jesse heetten.

Ondanks pogingen van kinderen en mij staat ze in pauzes vaak bij het hek te kijken wat de oudere kinderen (die ook buiten het hek mogen spelen) aan het doen zijn. Een stil figuurtje in een lichtblauwe jasje.

Wennen is goed gelukt

En dan zijn de eerste paar weken voorbij; haar oudere broer is op een vrijdag eerder vrij en haalt haar op. ‘Kijk, juf, dat is nou mijn broer en deze jas (wijzend naar zichzelf) heb ik van hem gekregen om hier te wennen’. We zijn het er met z’n drieën over eens dat dat wennen goed gelukt is (behalve dat ik stiekem wel wilde, dat ze in pauzes meer zou spelen).

De volgende maandag staat er een aantal leerlingen voor mijn neus te dringen: ‘juf, juf, mogen we vandaag van het plein af?’ Om de groep 3 – ers te laten wennen, spelen ze altijd een aantal weken ‘alleen’ op het plein; daarna mogen ze ook naar de speeltuin en het voetbalveld. ‘Ja hoor, vandaag mag dat’.

Op doel

Tijdens de pauze slenter ik ook even naar het voetbalveld, even kijken wie zich tussen de groten waagt en mee voetbalt. Meestal laten groep 6, 7 en 8 hen goedmoedig mee doen: een goede trap is een meevaller en spek en bonen veel voorkomend. En daar staat ze: op doel, haar spijkerjasje als doelpaal en ze houdt stralend alle ballen tegen. De groep 7 en 8 leerlingen zijn onder de indruk van haar, weten haar naam aan het eind vd pauze en roepen: ‘kom je in de 2^e pauze ook?’

Dan is ze er uiteraard weer bij en die week zie ik haar zelden elders in de pauzes. Haar maatje Appie, uit de klas, net zo leuk, maar niet zo’n goede voetballer, gaat elke keer mee. Op vrijdag zijn ze opeens terug op het plein en klimmen bomen.

Na de pauze praat ik met de klas even na, wie wat deed en of het leuk was. Opeens stralen haar ogen vuur: ‘die slungel uit groep 8 had lelijk gedaan en Appie mocht niet meedoen’.

Appie doet gewoon mee

‘Nou, dan ga ik zelf ook niet voetballen hoor’. Ik knik, terecht! ‘Maar hoe moet het nu verder? Wat als groep 8 dat bij de tweede pauze nu weer doet?’ En dan komt ze echt helemaal uit haar schulp, zoals ik in al die weken nog niet gezien heb en ze vraagt: ‘mag ik naar groep 8 toe, om er wat van te zeggen?’

Dat mag. De meester van groep 8 vertelde me later wat er gebeurde: er stond een klein meisje, dat hij nog niet kende bij de deur van zijn klas en ze wilde pas iets zeggen toen hij stilletjes met haar had kennis gemaakt. Ze wilde iets tegen de klas zeggen. Dat mocht. Voorin de klas keek ze om zich heen, klom opeens op een kruk, keek met fonkelende ogen rond en wees toen nadrukkelijk eerst die ene slungel en daarna de andere voetballers aan: ‘Hier mag iedereen toch altijd meedoen?’ Stilte. ‘Toch?’ Er klinken bevestigende geluiden. ‘Nou, dan doet Appie, voortaan ook weer mee, is dat duidelijk?’

De meiden hadden gelachen en de meester had het bevestigd en sindsdien is Mary de coach. Wat zij zegt, telt.

Geertrui Meinema – Linders