Even lekker zeuren over het Nederlands elftal. En er nog iets van leren
Veel ach en wee over het Nederlands elftal – icoon van Koning Voetbal. Leedvermaak ook bij de Belgen, die wel naar het EK gaan. Het is ze gegund, al moet België eerst nog maar eens wat laten zien op een internationaal toernooi. Nederland werd tweede op de WK’s van 1974, 1978 en 2010 en in 1988 Europees kampioen. U begrijpt het al: ik kan slecht tegen mijn verlies. Tegen beter weten in keken mijn zoon en ik vorige week naar de laatste kwalificatiewedstrijd tegen Tsjechië. Een trieste vertoning, iets anders kun je er niet van maken. Een demasqué dat zijn weerga niet kent in het altijd zo trotse Nederlandse voetbal. Maar toch… de wedstrijd had anders kunnen aflopen dan de 2-3 stand die nu op het scorebord stond.
Na een op het oog kansloze achterstand van 3-0 kwam Nederland in de zeventigste minuut terug tot 1-3 en in de 83e minuut werd het 2-3. Nog geen minuut later had Nederland een penalty moeten krijgen, grote kans op 3-3 dus. En dan was in een kleine tien minuten nog alles mogelijk geweest. Geef nooit op. Maar de koppies hingen al halverwege de tweede helft. Bij de 1-3 nam niemand de moeite om de bal uit het net te halen om snel te kunnen aftrappen (zoals je zo vaak ziet). Tja, op zo’n manier gaat het natuurlijk nooit lukken.
Niks te zoeken op het EK
Ik stoorde me er aan en dacht aan het Duitse voetbalteam. Dat gaat altijd tot het gaatje, zelfs al lijkt de situatie hopeloos. Er zijn voorbeelden te over waarbij de Duitsers uit een kansloze achterstand toch terugkwamen, vanuit een enorme drang om niet te verliezen. Vaak ook met een matig elftal. Maar ze stropen altijd de mouwen op. Ik weet best dat Nederland geen enkel recht heeft op het EK en dat ‘we’ er ook niks te zoeken hebben. En achteraf maakte de uitslag niets uit, want Turkije versloeg IJsland. Maar daar gaat het niet om: in analyses lees je dat de Nederlandse voetballers (veel) minder goed zijn dan ze denken en dat hoogmoed voor de val komt. Klopt helemaal. Maar je kapot vechten, was dat misschien een idee geweest?
Veerkracht toon je samen. Als je het niet meer ziet zitten – en wie herkent niet dat gevoel – zoek dan de ander op. Het is ijzersterk om je zwakte te laten zien en je kracht even van een ander te lenen. Sterker nog: die ander vindt het vaak fijn om jou te helpen, dat geeft ook hem of haar een lekker gevoel. Naastenliefde is gewoon eigenliefde, fijn om te ervaren. Diverse voetballers van het Nederlands elftal moeten dat nog een beetje leren.
