Vredesweek? Je kan me wat. Ik ben er niet voor in de stemming

De leus die dit jaar bij de vredesweek hoort is ver weg. Het is nogal eens scheiding en afweer dat de klok slaat. ‘Vrede verbindt’, ach wat. De afgelopen dagen zien we, ook in ons land, hoe moeilijk dat is. Als vrede verbindt dan is bed, bad en brood voor al die vluchtelingen toch wel een eerste voorwaarde. Pas dan zijn we in ons land één, met elkaar en in vrede.

In kerkelijk Nederland wordt deze week aandacht besteed aan de Vredesweek. Ik heb hier gemengde gevoelens bij. Vredesweek, terwijl we om ons heen onvrede voelen bij de beelden en krantenberichten over tienduizenden vluchtelingen die onderdak zoeken, over grenzen die dicht gaan, treinen die niet rijden, procedures die tijd vreten, sporthallen die met bedden worden gevuld. Om nog maar niet te spreken over kinderen die verdrinken, over volwassen mensen die, beroofd van hun vermogen, stikken in vrachtwagens en opvanglocaties die platgebrand worden nog voordat er ook maar één vluchteling sliep.

Verbindt de Vredesweek?

Een toekomst in vrede. We verwoorden het verschillend, maar wie zijn eigen haard verlaat en hier of in onze buurlanden komt, vlucht daar niet naar toe om te strijden. Laten we  werken aan een samenleving waar we de vrede samen beschermen. Dat voor ogen houden: een samenleving waar alle mensenrechten tot ontwikkeling komen en gelijkelijk door ons gezamenlijk bewaakt worden. Dàt is vrede. En zó verbindt het: in het beste geval. Een kerkganger in Lochem corrigeerde na de dienst de Vredesweek-leuze heel treffend: “Vrede verbindt? Welnee! Verbinding maakt vrede!”