Kabouters bestaan!

Mijn stacaravan staat op een terreintje, dat zich in de uitlopers van Landgoed Hackfort bij Vorden bevindt. De wandeling met de hond voert me dagelijks onder de prachtige oude beuken door. Allemaal gegroefde persoonlijkheden – nu in een jeugdig doorkijkjurkje van lentegroen gehuld. Het staat ze elk jaar weer fantastisch! Vier jaar geleden is er eentje omgewaaid. Hij ligt er nog steeds, zijn wortelstelsel hulpeloos aan het licht blootgesteld en zijn kruin verward in de struiken.

Hij leeft nog half, want er zijn elk jaar toch weer blaadjes in zijn omgevallen kroon. Het wortelstelsel steekt twee en een halve meter omhoog langs het pad. Ooit heeft iemand een paar stenen Rien Poortvliet kaboutertjes in het zand tussen de wortels gezet. Een paar weken later waren ze verdwenen. Maar vlak daarna woonden er opeens een paar smurfen, een koetje en een japans dametje. Ook die zijn weer op pad gegaan. Nu wonen er een berenstelletje, een bison en een paar paashaasjes. Ik heb thuis ook maar eens gekeken of ik nog wat poppetjes had.

Eenhoorn

In hetzelfde bos wandelt ook altijd een klasje van de buitencreche. Ze maken hutten, kijken naar beestjes in de sloot en ze komen ook altijd langs de omgevallen beuk. Ze vinden het prachtig wat daar gebeurt. We waren er een keer gelijktijdig. Een meisje vertelde me dat ze zo graag wilde dat er ook een eenhoorn zou komen wonen. Ach nou ja, wie weet……

Ik weet inmiddels dat de eigenaar van camping er met zijn kleinkinderen langs fietst. Ze gaan even kijken wie er nu weer woont. Ik weet van niks en ik weet ook niet wie mijn medekaboutertjes zijn, maar het is wel heel leuk om zo de verwondering een klein handje te helpen.