Symposium ‘Christus anno 2023’

Hoe Hij telkens weer opduikt, zelfs al valt zijn naam niet

‘God is dood, maar van zijn zoon komen we niet af,’ schrijft Willem Jan Otten in het boek Wie zeggen de mensen dat Ik ben (verschijnt 1 november). Hij duikt steeds maar op, ‘zelfs al valt Zijn naam niet’.

Op 9 november viert Speling haar 75-jarig bestaan met een boeiend symposium over Christusgestalten in onze hedendaagse cultuur. Het is een gestalte die in verborgenheid volop aanwezig is. Op onvermoede plekken in onze samenleving, in romans, films, schilderkunst en muziek. Ga mee op pelgrimage door cultuur en samenleving waar geloof en persoonlijke bezieling elkaar raken. Met lezingen, gesprek, muziek en beeldende kunst.

Sprekers: dichter/essayist Willem Jan Otten, schrijver/filosoof Désanne van Brederode, en Johan Roeland, universitair hoofddocent aan het Remonstrantse Seminarie. Paul van der Velde, hoogleraar Aziatische religies, de conferentie-columnist.

Muziek: Kaiyi Min, sopraan en cantrix van Vrijburg.

Kunstexpositie: de conferentie is omgeven door een pop-up-expositie van kunstenaar Paul van Dongen.

Boekpresentatie: het nieuwe boek Wie zeggen de mensen dat Ik ben van Willem Jan Otten en Paul van Dongen.

Dagvoorzitters: Annemarieke van der Woude (remonstrants predikant, redactiesecretaris Speling) en Joost Röselaers (remonstrants predikant).

Locatie: Vrijburg in A’dam (bij Station-Zuid WTC), van 13.30 tot 18 uur (inloop vanaf 13 uur.)

Entree: € 20, incl. consumpties. € 15 voor Speling-abonnees.

Info op: www.skandalon.nl/speling

Opgave: vóór 1 november op via: speling@skandalon.nl

Organisatoren: Het symposium wordt georganiseerd door tijdschrift Speling, de Remonstrantse Broederschap en uitgeverij Skandalon.

“God is dood, maar van zijn zoon komen we niet af, zo bleek in de loop van de vorige eeuw. Hij is ons blijven bezoeken, precies zoals hij vlak voor zijn dood heeft voorspeld. En wat even belangrijk is: het menselijk vermogen om hem te herkennen, om zijn aanwezigheid te bemerken, in de gestalte van een tuinman, van een pasgeborene, in de hond Perezvon, Titus Brandsma, in Harry Potters leraar Dumbledore, in een melodielijn van Olivier Messiaen, in de twaalf karmelietessen zoals die door Poulenc naar de guillotine worden gezongen, kortom, het verlangen om Jezus ergens in te ontwaren, is onverlet gebleven. We willen kennelijk kunnen blijven wijzen: daar, in die gestalte, ‘is Hij werkzaam’, zelfs al valt zijn naam niet.”

Uit: Wie zeggen de mensen dat Ik ben (Willem Jan Otten en Paul van Dongen)