La Belgique pleure ses enfants

La Belgique pleure ses enfants, zegt Tintin/Kuifje, terwijl zijn hondje Milou/Bobbie kopjes komt geven om hem te troosten. Of is het andersom? Verdwaasd wordt België wakker, de dag na de aanslagen. Drie dagen van nationale rouw zijn aangekondigd, in grote steden kleuren de monumenten zwart-geel-rood, de kleuren van de Belgische vlag, en ander nieuws bestaat even niet.

Ik ben woedend

Op de Grand Place, de Grote Markt van Brussel, ontrolt iemand een doek waarop staat: Je suis Bruxelles/ik ben Brussel. Dat denk ik ook. Dat bén ik ook, geboren en getogen. En sinds gistermorgen draag ik in mij verdriet, boosheid en onmacht. Aan politieke uitspraken en slimme commentaren heb ik geen behoefte. Ik ben woedend. En deze woede herken ik. In 1967 woonde ik in Israël toen de zesdaagse oorlog begon. Op het dak van het kinderverblijf stonden we te kijken naar raketten die over ons hoofd heen naar de nabijgelegen stad Kiryat Shmona vlogen. We zagen ze inslaan, we konden niets doen. In machteloze woede zeiden we hetzelfde als de Amerikaanse passagier in het vertrekhal van Zaventem: where are the f* soldiers? Ze kwamen, en hoe! Zeven dagen later was de strijd gestreden. Aan de oorlog en aan de haat kwam geen einde.

Vergelding en wraak: we zijn er middenin. Dat zal niets oplossen. Wat dan wel? Ik weet het (nog) niet. Maar vandaag, en ik denk nog langer, ben ik weer Brusselaarster.