Conversietherapie #helden

Conversietherapie, of minder sjiek: ‘homogenezing’: in orthodox-religieuze een niet onbekend verschijnsel. Een paar weken terug werd duidelijk dat er in Nederland zo’n vijftien therapeuten en organisaties zijn die het aanbieden. Mensen die het hebben ondergaan houden er vaak flinke psychische schade en seksuele klachten aan over, zelfs al zijn ze er soms op eigen initiatief aan begonnen. Een deel van de Tweede Kamer wil deze therapievorm nu zo snel mogelijk verbieden.

Verbod in Israël

Precies dezelfde discussie speelt op dit moment ook in Israël en daar zijn ze al een stap verder. Het parlement nam vorige week in eerste lezing een wet aan die conversietherapie officieel moet uitbannen. Toch is het nog geen gelopen race. Het verzet is hevig en komt vooral van orthodox-Joodse kant, een machtsfactor van belang in de Israëlische politiek. Ook conservatieve Palestijnse Israëli’s van islamitische en christelijke huize vinden homoseksualiteit een groter probleem dan eventuele schade van de ‘genezingstherapie’.

Controversiële tahini

Onder seculiere Joden is het draagvlak voor een verbod wel heel groot, net als onder meer vrijzinnige Palestijnen. Van de vijftien vertegenwoordigers van de Palestijnse partijen in het Israëlische parlement stemden vier tegen het verbod, acht onthielden zich en drie steunden het. Dat de meningen over de bescherming van LHBTI+’ers onder Palestijnse Israëli’s verdeeld waren bleek overigens ook al een paar weken terug toen het populaire Palestijnse tahini merk Al Arz uit Nazareth besloot om geld te doneren aan een telefonische LHBTI+ hulplijn. Sinds die tijd wordt het merk door een deel van klanten geboycot. Tegelijkertijd, de beslissing van Al Arz laat zien dat sommige bedrijven het tijd vinden om zich uit te spreken.

De regenboogvlag in Caïro

Ook op de meeste andere plekken in het Midden Oosten zijn de rechten van LHBTI+’ers een gevoelig onderwerp. Dat werd me vorige week nog weer eens duidelijk toen ik in de New York Times een indrukwekkende ingezonden brief las van Haig Papazian. De briefschrijver is een van de oprichters van de Libanese indie band Mashrou’ Leila. Door hun progressieve teksten, de strijd voor de rechten van de vrouw en een queer zanger is de band even populair als omstreden.

Op 22 september gaf Mashrou’ Leila een groot openlucht concert in Caïro. Een van de bezoekers was de 30jarige LHBTI+-activiste Sarah Hegazi. Tijdens het concert zwaaide ze uitgelaten met de regenboogvlag. Dat leverde een stralend blije foto van haar op die op Instagram belandde. En vervolgens voor maatschappelijke verontwaardiging zorgde. In de dagen na het concert was er een arrestatiegolf onder Egyptische LHBTI+’ers. Ook Hegazi werd opgepakt en zelfs gemarteld. Ze vluchtte naar Canada. Vorige maand benam ze zichzelf daar het leven. Ze liet een briefje achter: “To my siblings: I have tried to find salvation and I have failed. Forgive me. To my friends: The journey was cruel and I am too weak to resist. Forgive me. To the world: You were horrifically cruel, but I forgive.”

Verwoestende impact

In alle eerlijkheid vraag ik me af of een verbod op conversietherapie uitvoerbaar is. Maar het lot van Sarah Hegazi laat nog maar eens zien dat we de verwoestende impact van uitsluiting nooit mogen onderschatten. En dat we er alles aan moeten doen om ervoor te zorgen dat iedereen zich geaccepteerd en welkom voelt, ongeacht seksuele voorkeur of gender identiteit.