De stad is zojuist ontploft: na achttien jaar ploeteren, is Feyenoord weer landskampioen geworden! De Kuip loopt uit, bij Ahoy en bij de markthal wordt gehost, de Coolsingel is helemaal vol en de Hofpleinvijver puilt uit. Het is namelijk traditie bij overwinningen van Feyenoord je als rechtgeaarde supporter in de fontein van reder Frits van Ommeren onder te dompelen. Vannacht en morgen, bij de huldiging, vertoeft de Maasstad in staat van genade. Sommigen zullen zeggen van complete hysterie, maar dat is een kwestie van smaak. Bij de Wilhelminakade ligt de Norwegian Getaway, een gigantisch beschilderd cruiseschip dat vijfduizend passagiers naar de Cariben brengt en achtentwintig restaurants herbergt. Wat hoor ik? Toetert het schip uit solidariteit? O nee: hij vertrekt!
Op de vijftien dekken staan de toeristen beduusd te kijken naar dit knap staaltje van Nederlanderschap. Ik hoor al hun commentaar: wist je dat Hollanders zo uit hun bol kunnen gaan? Het lijkt Istanbul wel!
14 mei 2017 is voor Rotterdam dus een gedenkwaardige dag die ons nog lang zal heugen.
Zo was dat ook zevenenzeventig jaar geleden.
14 mei 1940. Het einde van de vrede, het begin van de oorlog. Om 13.27 uur vielen de eerste bommen. Het duurde niet langer dan een kwartier. Het centrum werd weggevaagd. Honderden inwoners kwamen om, tachtigduizend werden dakloos. Voor alle inwoners van deze stad blijft 14 mei 1940 een zwarte bladzijde, uit de eigen geschiedenis of uit een geschiedenisboek. Voor mensen van buiten, het antwoord op een vraag: waarom zijn er in het centrum van Rotterdam geen oude huizen? Waar is de oude stad? Wat betekenen de rode stippen die men op straat aantreft rond het centrum, met die rode vlammen die ’s nachts oplichten? Waarom is deze stad zo hypermodern?
Elk jaar, op 14 mei, wordt het bombardement herdacht. Op bepaalde plekken in de stad, langs de vuurgrens, komen mensen samen om twee minuten stilte te houden en naar eenzelfde gedicht te luisteren. Dit jaar werd deze herdenking afgelast, vanwege Feyenoord. En dat kon ook niet anders. Van die twee minuten stilte was niets terecht gekomen. Daarom hebben we een herdenking in de Arminiuskerk gehouden, met als achtergrondgeluid het hand in hand kameraden, het clublied van Feijenoord.
Natuurlijk houdt niet iedereen van voetbal en aanverwante volksfeesten. Als dat zo is, kunt u blij zijn dat u hier niet woont. Niettemin is het feit dat het legioen nu het centrum overspoelt (en hopelijk veilig houdt) het tastbare bewijs dat we in een land leven waar vrijheid heerst, waar dit kan.
14 mei 2017 zal Rotterdam lang heugen.
14 mei 1940 blijft dat doen.