Ik maak een diepe buiging voor mantelzorgers

Foto: holidaybays.com
7 november 2017
Geschreven door Fride Bonda

Als iemand vraagt een mijl te gaan  (Mattheus 5: 41)

Opeens was ik mantelzorger geworden. Mijn oudste zus was geopereerd; er moest een cyste weggenomen worden in haar galweg. De operatie werd groter dat verwacht en het effect voor mijn zus was ook groter dan verwacht. Als een aangevallen vogeltje lag ze in haar ziekenhuisbed in het geestdodende gebouw van het Amsterdams Medisch Centrum. Daar bezocht ik haar. Omdat ze alleen woont had ik aangeboden dat ze bij ons thuis kon komen om te herstellen, voordat ze naar haar eigen huis ging. We hadden wel bedacht, mijn zus en ik, dat een eerste revalidatie in een instelling helpend zou zijn.

Een paar jaar geleden was mijn buurvrouw goed geholpen in een revalidatieafdeling van het ziekenhuis in Amersfoort waar ze een mooie lichte eenpersoonskamer had. Het AMC sloeg dat revalidatietraject over. ‘U mag morgen met ontslag naar huis.’ Morgen!? Totaal overdonderd zat ik naast haar bed in het ziekenhuis. Er zou thuiszorg geregeld worden. Ze kon volgens de papieren traplopen en rondjes op de afdeling. Dat was blijkbaar voldoende voor verder herstel thuis. Voor revalidatie in een instelling was ze te goed. Voedingssonde, drains, alles ging mee. En opeens lag dat aangevallen vogeltje bij ons in huis.

Idiote werktijden

Roel en ik maakten vanaf dat moment deel uit van de vele mantelzorgers in Nederland; vanaf nu weten we hoe moeilijk het is om aan thuiszorg te komen; weet ik wat een idiote werktijden thuisverzorgers hebben, soms ging iemand om 23.15 uur de deur uit!; weet ik hoe vriendelijk en behulpzaam een verpleegkundige buurvrouw is; weet ik hoe vervelend slechte communicatie met een ziekenhuis is; weet ik hoe enorm veel beslag een zieke kan leggen op je dagelijks leven; weet ik hoe vaak de bel gaat om iemand binnen te laten of een postpakketje aan te neem; weet ik hoe heerlijk het is om voor je werk het huis uit te gaan; weet ik wat een toffe vent die kerel van me is, met geduld en vriendelijkheid naar mijn zus; weet ik hoeveel geduld en vriendelijkheid in mezelf verborgen is; weet ik hoe moeilijk het is om aan te geven dat dingen teveel worden.

Na een kleine week liepen wij en haar zoon op ons tandvlees en joeg de stress door mijn lichaam. In wanhoop belde ik naar de organisatie die mijn buurvrouw destijds had geholpen. Een geduldige wijkverpleger luisterde naar mijn verhaal en zei: ‘als ik uw verhaal hoor is uw zus niet geschikt voor een thuissituatie; wat zij nodig heeft kan niet gevraagd worden van mantelzorgers’. Twee dagen later werd ze opgenomen op een revalidatieafdeling met een indicatie van tien weken. Tien weken, wat een verbijsterend lange tijd! Uit alles blijkt dat mijn zus daar in goede handen is.

Ga twee mijlen

Een bizar mantelzorgavontuur ligt achter ons met veel aandacht en stress, met gouden momentjes met mijn zus, die ik niet had willen missen. ‘Als iemand vraagt een mijl te gaan, ga er twee’, lezen we in de Bergrede. Ik heb het gevoel dat we mijlen met elkaar zijn gegaan. En dan is het voor ons deze ene week; zoveel andere verhalen van zoveel andere mensen, die zoveel langer mantelzorger zijn …. Ik maak een diepe buiging voor hen.

Over Fride Bonda

Fride Bonda

Fride Bonda is sinds 2003 predikant in de remonstrantse gemeente Zwolle. Sinds 2018 werkt zij ook als predikant bij de doopsgezinden. Remonstranten en doopsgezinden werken samen in de Wolwevergemeente.

Gerelateerd

15 februari 2024

Volhouden #40dagen

De veertigdagentijd, ofwel de lijdensweken. Voor zover ik mij herinner, had die periode nauwelijks een bijzondere beteke
13 februari 2024

De veertigdagentijd als periode van omvorming

Peter Korver beleeft de veertigdagentijd heel bewust als periode van omvorming. Hij geeft suggesties hoe wij dat ook kun
10 januari 2024

Een kaars in Gaza

Het nieuws van de afgelopen maanden kan ons overspoelen. De beelden uit Gaza grijpen je naar de keel. Het verlies aan le