Goeroes, het zijn heel gevaarlijke mensen
Het is warm, heel warm op de zolder in de schuur in de Dordogne. We strekken en we rekken, staand, of op ons hoofd. Het is het laatste uur van de laatste dag, van een intensieve yoga-workshop. Terwijl we omgekeerd, schrijlings met onze benen tegen de stenen muur staan en onze schouders door een dun matje ondersteund worden, vlijmt de pijn via de ruggengraat naar de bovenbenen. “Nog twee minuten, als je wat voelt betekent dat dat er iets in beweging komt.”
Halleluja! Daar is het om begonnen: we zijn gekomen om de stress in ons lichaam en onze geest te bestrijden. We worden bediend. Yogagoeroe Gert geeft ons nog een laatste wijze les mee. “Het gaat erom je eigen lichaam te verkennen, te onderzoeken waar de blokkades zitten, daarbij heb je zelf de leiding. Luister niet naar mensen die zeggen te weten wat goed voor je is en wat je moet doen.” Very dangerous people, benadrukt Gert. De cursus is in het Engels, want er zijn Belgische, Duitse en zelfs Russische deelnemers. Een jonge Russin reageert gepassioneerd. De hele week bewonder ik haar al vanwege de sierlijke en volhardende manier waarop zij de oefeningen volbrengt. ‘You are our guru’. Gert lacht haar vriendelijk toe: ‘No, you decide’.
Gereformeerde traditie
Ze wordt bijgevallen door Alex, een Duits acteur, die de hele week heeft uitgeblonken door zijn perfect uitgevoerde asana’s (yogahoudingen). ‘You impose things’ Als dan ook nog een landgenote zich in de discussie mengt, maakt Gert voor de eerste keer die week een vermoeide indruk. Hij heeft me eerder toevertrouwd dat hij vaak mensen ziet die de gereformeerde traditie inruilen voor een nieuwe ‘baas’. Het is precies waar de schoen wringt. Uit de onrust die ontstaat in het anders zo studieuze en serene klasje hoor ik een andere stem. Ze is bij Kees Boeke op school geweest, lang geleden. Ze spreekt van een cultuurprobleem. De meeste kinderen in Europa worden thuis en op school opgevoed in een hiërarchie. De ouder en de leraar bepalen wat je wel en niet moet doen. Zo zijn we gewend geraakt te denken. Een kwestie van inprenting.
Bij Boeke was dat anders. Het kind staat centraal en niet wat het allemaal moet leren. Zo waren de leerlingen de werkers en de leraren de medewerkers. Ze stonden op voet van gelijkheid. Natuurlijk was dat maar een spel. De ouders waren wel degelijk de baas en er is zoiets als leerplicht. Maar hier in de Dordogne? Wie verhindert je op te staan en je matje op te rollen? Hier is het ook een spel, je zit daar op je matje omdat je dat wilt. Dat je doet waar Gert je toe uitnodigt, uitdaagt, blijft je eigen beslissing.
foto door: Arianne/ Flickr
