Hij brengt me bij glimlachjes van God #helden

De vraag was, schrijf iets over ons thema: Mijn held en ik. Het mag bijbels zijn of werelds. Voor mij is dat laatste geen onderscheid. Als bijbels niet over de wereld gaat laat het mij koud. En er is niets werelds of je vindt het in de bijbel. Waar ik hieronder naar de bijbel verwijs schrijf ik de vindplaats er maar bij. Kun je nalezen of het klopt en je hebt meteen een waardevol boek in handen.

‘Hij redt je en beschermt je tegen de dodelijkste ziekte die je bedenken kunt’, zingt een psalm, vrij vertaald (ps 91:3a). Corona dus. Dat is geen vrijbrief om alle maatregelen tegen dit virus maar aan de kant te zetten omdat God zorgt. Het is juist de aanmoediging om alles wat de mens gegeven is in te zetten om een weg te vinden om het virus te bestrijden. Met de verzekering: ‘Roep mij aan, ik geef je antwoord. In de nood zal ik bij je zijn’ (ps 91 :15).

Elia is mijn held

Mijn bijbelse held springt er uit: Elia, de godsman voor wie in de joodse traditie altijd een stoel wordt vrijgehouden, zodat hij elk moment aanwezig kan zijn in je leven.

Die man Elia, wat een wonder van kracht en godsvertrouwen. In het begin van zijn dienst aan God, verslaat hij vierhonderdvijftig profeten van Baäl – de god van de liefdeloze, corrupte en op zichzelf gerichte wereldmachten – met één kort gebed (1 Koningen 18). Aan het eind van zijn leven vaart hij ten hemel in een vurige wagen met vurige paarden. Alleen zijn mantel glijdt van hem af en blijft achter op aarde (2 koningen 2). Elisa zijn opvolger put kracht uit dit visioen, raapt de mantel op en begint aan zijn dienst aan God.

Gedurende mijn predikantschap sprak die mantel mij erg aan, maar hij vrijwaarde me niet voor leeuwen en beren, voetangels en klemmen, gaf me wel de kracht om door te gaan, om te blijven roepen, om te blijven zingen.

Soms is het even weg

En nu zit ik hier met mijn held, met zijn grote godsvertrouwen, zijn voorbeeld drukt me neer, hij wel, ik niet. Ik heb geen greintje godsvertrouwen over. Psalm 91 werkt niet meer. COVID-19 overviel me, nam me alles af waar ik mee bezig was, preekbeurten, sociale contacten, sport, vrienden die stierven. Je bent tachtig beet corona mij toe, je zit in een kwetsbare groep, ze gaan goed voor je zijn oudje en als je ziek wordt beslissen zij voor jou. Nee, maar even niet: Mijn held en ik. En zeker geen Elia.

Ik pak nog een keer de bijbel en lees. Na zijn grootse overwinning wil Izebel (de koningin van de kwade machten) Elia dood. Ze jaagt hem op, hij wordt bang en vlucht (1 Koningen 19). In de woestijn verliest hij zijn kracht en zijn geloof, zit te tobben en te jammeren en ziet het niet meer zitten. Hij valt uitgeput in slaap. Hij ook, als ik. Een engel (een boodschapper van God, vaak een gewoon mens) spoort hem verschillende keren aan op te staan en een lange weg te gaan. Veertig dagen en veertig nachten door de woestijn een lange levensweg. Hij staat op en gaat tot aan de Horeb (symbool voor de plaats waar god en de wereld elkaar raken) en daar ervaart hij God, niet in geweld van storm, aardbeving of vuur, maar in het suizen van een zachte wind. Zo nabij als adem is.

Glimlachjes van God

Opeens herken ik mijn engelen: een vriendin die zachtjes zingt over een vogeltje dat niet bang is voor de afgrond omdat het vliegen kan, de vriend die mij hoort klagen en terugkomt, de vrouw onder haar paraplu in de stromende regen die mijn wanhoop ziet.

Ja Elia is mijn held. Als ik stil naar zijn verhaal luister, brengt hij me dwars door de woestijn bij glimlachjes van God.