Was de boom te zwaar…? #kerstverhaal

De boodschappen zijn in huis, de bedden opgemaakt, een krans van dennengroen is op de voordeur gehangen, de woonkamer en de gang zijn met papieren klokken en kerststerren versierd. Ook het stalletje met Jozef, Maria, de kribbe met het kindje heb ik neergezet. Daarnaast staan de os en de ezel. Maar klaar ben ik nog niet. Morgen komen de kinderen en de kleinkinderen en dan moet de boom in de woonkamer staan en opgetuigd zijn. Peter zou me helpen de kerstboom naar binnen te brengen, maar hij is naar een bijeenkomst buiten de stad en hij heeft me zojuist gebeld om te zeggen dat het wel eens laat zou kunnen worden.

Dus zit er niets anders op dan even bij de buren aan te lopen en te vragen of ze me kunnen helpen, want het is een forse boom met een kluit en hij is door Peter in een zware stenen pot geplant. De buren links van ons zijn jonge, energieke mensen en ze zijn behulpzaam. Ik voel me dus niet bezwaard als ik even later op hun stoep sta en aanbel. Maar er gebeurt niets, helemaal niets. Ook niet nadat ik nog een keer het knopje van de bel stevig heb ingedrukt. Aan de andere kant woont een oude dame en die zal me niet kunnen helpen. Dus ga ik maar weer naar huis.

Ziekenhuis

De gangklok slaat juist half tien en ik besef dat de avond grotendeels voorbij is. Nu of nooit, zeg ik tegen mezelf, ik loop de keukendeur uit en sleep de zware boom over het grint tot aan de drempel, til hem met alle kracht die ik heb op en sleep hem naar de hoek van de woonkamer. Nou, dat was een hele klus. Maar op het moment dat ik de doos met kerstversiering van de eettafel wil nemen, gaat er een felle steek door mijn onderlichaam. En nog een steek. Ik schrik. De pijn zakt wat, maar blijft me hinderen terwijl ik met al die aardige dingen uit de kerstdoos bezig ben. Na enige tijd doe ik een paar stappen achteruit met de bedoeling mijn werk te bekijken, als er weer een steek door mijn lichaam trekt.

Nu ja, de boom staat: de kinderen kunnen komen. Maar ‘s nachts neemt de pijn bezit van me. Peter ligt naast me in een diepe slaap. Ik weet hoe ongerust hij geweest is in de maanden dat de ene chemokuur de andere afwisselde en plotseling ben ik bang dat de kwaal, die mijn leven jaren geleden heeft bepaald, is teruggekomen. Ik zie het ziekenhuis voor me waar ik aan het infuus lag en ik besef hoe de liefde van de mensen om me heen me toen gaande hield. Altijd ging Peter met me mee en als hem dat bij uitzondering niet lukte nam een van de kinderen een dag vrij. Aangrijpend was het om mee te maken dat er jonge mensen in dezelfde ruimte als ik lagen die toch afscheid van hun gezinnen, vaak met nog jonge kinderen, zouden moeten nemen.

Dennengroen met roze hechtpleister

Zou de tumor in mijn lichaam weer de kop hebben opgestoken en door het optillen van de kerstboom ineens zijn geprikkeld? Ik neem wat pijnstilling, maar kan slecht in slaap komen. De volgende dag probeer ik met een vrolijk gezicht aan het ontbijt te zitten, maar Peter zegt: ‘Voel je je wel goed? Je bent zo bleek.’ Wat heeft het voor zin mijn angst bij hem neer te leggen? Ik weet hoe zwaar die tijd van die operatie voor hem is geweest. Een paar dagen voor kerstmis werd ik opgenomen. Ik zie nog voor me hoe de verpleging met roze hechtpleister dennengroen op de muur tegenover mijn bed bevestigde.

Op de gang hadden ze een kerststalletje neergezet. Met alle moed die in me is, vier ik die avond het feest van ‘vrede op aarde’ en ‘in de mensen een welbehagen’ en ondertussen vraag ik me af of ik hier volgend jaar nog zal zijn, want de pijn blijft me kwellen. Mijn oudste dochter kijkt tijdens het kerstdiner een paar keer oplettend naar me en vraagt dan of er iets is. ‘Volgend jaar kom ik een dagje eerder om je te helpen. Ik denk dat al die voorbereidingen toch wat zwaar voor je zijn,’ zegt ze. ‘Maak je over mij geen zorgen, ik vind het heerlijk dat het ook dit jaar weer gelukt is met kerstmis bij elkaar te zijn,’ antwoord ik, maar er springen wel tranen in mijn ogen; iets wat haar door het kaarslicht gelukkig ontgaat.

Waarom nu pas?

Even later staat Peter op en leest zoals ieder jaar het Lucas-evangelie voor en de oude woorden: ‘En het geschiedde in die dagen,’ dalen neer op onze hoofden. We horen over de volkstelling, de geboorte in Bethlehem, de herberg waar voor het jonge gezin geen plaats was en van de herders die het onbekende ‘vreesden met grote vreze.’ Twee weken na kerstmis ga ik samen met Peter naar het ziekenhuis voor controle. Ik heb Peter de avond tevoren verteld dat ik deze keer niet helemaal gerust ben. ‘Waarom zeg je dat nu pas,’ vraagt hij verontwaardigd. ‘Ik zou kerstmis voor iedereen hebben bedorven en hoe mijn leven ook loopt, juist deze dagen waren kostbaar,’ vertel ik hem.

Nelleke Viëtor schreef de bundel Het Kerstverhaal x 10 met tien nieuwe kerstverhalen. Bovenstaand verhaal staat niet in de bundel maar is exclusief voor deze website geschreven.

€ 3.50

Privé: Het kerstverhaal x 10

Het vinden van een boeiend verhaal om voor te lezen met Kerstmis was voor Nelleke Viëtor ieder jaar weer een opgave. Te lang, te vroom of beide. Dus schreef ze zelf een aantal verhalen.

bestel voor € 3.50