We zijn toch allemaal Kinderen van één Vader?

Begin juni was de Dag van de Architectuur, een weekend lang. Iconische bouwwerken zijn dan open voor publiek en je kan ook een enkele bouwplaats bezoeken. Ik weet niet hoe dat nu in je hersens werkt, maar sinds ik dit gelezen heb waart het verhaal van de toren van Babel hardnekkig rond in mijn hoofd. Ik zie een grote bouwplaats, waar iedereen in de weer is. Niet ieders werkzaamheden zijn duidelijk, maar dat is vaker in de bouw. De algemene indruk is dat er gestaag doorgewerkt wordt aan een project dat voorlopig nog niet af is. De vlag hangt nog niet in de top, zullen we maar zeggen.

Ideaal en werkelijkheid

Hoe was het ook alweer? Een groep mensen besluit zich ergens te vestigen en een stad te bouwen met een toren die tot in de hemel reikt. Dat zal hen beroemd maken. Kennelijk heeft God signalen opgevangen van ongeruste buren of zo. Als een soort rijdende rechter komt hij ter plekke om de situatie in ogenschouw te nemen. Zijn oordeel is dat het project te ambitieus is en bedreigend. Hij zorgt ervoor dat de bouwers elkaar niet meer verstaan. Hierdoor is het project gedoemd te mislukken. De bouw valt dan ook stil en de bouwers verspreiden zich op zoek naar andere mogelijkheden.

Dat laatste staat er niet, dat denk ik zelf. Ook vandaag de dag zie je dit onder je neus gebeuren op allerlei niveaus. Iemand heeft een geweldig idee en ziet nieuwe mogelijkheden. Hij enthousiasmeert anderen en samen gaan ze aan de slag. Het wordt een succes, de ‘business is booming’, meer personeel en nog meer personeel en nog meer. En hé, opeens worden de belangen tussen al die mensen een beetje anders. Het enthousiasme van de voortrekkers wordt niet meer gedeeld door degenen die er het laatst bij zijn gekomen. Opeens is macht een dingetje, eigenbelang komt om de hoek kijken, ambitie, gezien worden, erkenning, beloning. De structuur wordt steeds logger. Bouwen is beheren geworden. Ook de omgeving ziet het succes van de nieuwe speler in het veld doorgaans met lede ogen aan en brengt van alles in stelling om het eigen product te beschermen en de groei van de ander te keren.

Kinderen van één Vader

Vroeger zongen we op zondagsschool hand-in-hand een lied: Kinderen van één Vader, reikt elkaar de hand. Waar wij mogen wonen in wat streek of land. Hoe wij mogen spreken, in wat tong of taal, kinderen van één Vader, zijn wij allemaal. Ik vond het altijd een machtig mooi lied, hoewel de betekenis pas later echt doordrong. Al doende voelde je de solidariteit met de andere zangers: samen één ondanks al onze verschillen.

Gek hè, ik ben bezig met het verhaal van Babel over mensen die elkaar niet écht meer zien staan en niet meer de moeite nemen om elkaar écht te willen begrijpen, waardoor de samenhang binnen de groep afbrokkelt en deze uiteindelijk uiteenvalt. En dan floept dit lied tevoorschijn dat juist gaat over verbinding. Wij zijn niet zo verschillend van elkaar, we kunnen elkaar prima begrijpen. Als je je maar openstelt voor de ander komt het dik voor elkaar. De ideale wereld? Een onbereikbaar visioen misschien, maar de moeite waard om na te streven. En het blijft gek hoe je hersens dingen combineren waar je niet bewust aan denkt.