Geloof is bij mezelf begonnen, en niet anders!
Mijn vader was atheïst. God en geloof waren voor hem echt niet van deze wereld. Het ontwikkelen van een christelijke spiritualiteit absoluut onwenselijk. Mijn moeder groeide op in de katholieke traditie. Eenmaal volwassen deed zij niets meer met het katholieke geloof, maar bleef wel gevoelig voor het ‘erfgoed’ daarvan. Mijn spirituele honger werd door mijn beide ouders niet bevredigd. Vanaf mijn 25e levensjaar richtte ik mij echter op het boeddhisme. Dit hield mijn honger redelijk gestild, maar veranderde rond mijn vijftigste levensjaar door een medische aandoening.
Ik werd tot bezinning gedwongen en wandelde dagelijks naar het achter ons huis gelegen park. Daar nam ik geregeld plaats op een bank vanwaar ik kon uitkijken over de vijver. In het midden daarvan ligt een klein eiland waarop huizenhoge coniferen elkaar in hun zware gezamenlijkheid verdringen. Destijds weerspiegelden zij mooi mijn gevoelens van melancholie en op een dag braken zij mij, als de lichte lucht boven hen, eenvoudigweg open. Voor het eerst had ik het gevoel deel te zijn van iets dat niet alleen in mij is, maar ook buiten mij. Zij maakten mij ontvankelijk voor ‘de geest van God’.
Geloof wordt levend
Door de kracht van die ervaring zette ik in de jaren daarna toch mijn eerste voorzichtige stappen op het christelijk spirituele pad. Ik sloot mij aan bij een plaatselijke ondogmatische geloofsgemeenschap. Aanvankelijk voelde ik weinig aansluiting. Opgevoed in het beschreven gezin begreep ik niets van de ‘taal’ van de kerk en vond ook weinig houvast in de lappendeken van opvattingen over God en geloof. Tegelijkertijd was dat wel de ruimte die ik nodig had om vanuit mijn wereld het christendom te betreden. Door alle diensten, preken, boeken en gesprekken kroop, als uit een lange winterslaap, dat wat onuitspreekbaar wordt genoemd steeds meer naar de voorkant van mijn bewustzijn. Tegenwoordig kan ik me steeds vaker verheugen in de telkens dieper wordende verbinding die ik daarmee leg. Ik ervaar dat dit mij meer tot ‘een levend persoon’ maakt.
De recente stap om mij als vriend aan te sluiten bij de Remonstranten is hier een gevolg van. De vraag waarom dit nu precies de Remonstranten zijn en niet één van de andere vrijzinnige stromingen, is een kwestie van gevoel. ‘Zo moet het zijn’. Misschien wel te beredeneren, maar daarmee niet sluitend te maken. Net zoals mijn weg naar het geloof en het christendom wel te beredeneren is, maar het precieze moment van omslag alleen te benaderen. Het is vermoedelijk de combinatie van factoren: de sleutelwoorden vrijheid en verdraagzaamheid, de kritische omgang met de Bijbel, de sterke betrokkenheid bij cultuur, wetenschap en samenleving en de levenskunst als thema van 2015 spelen daarin een rol. Maar misschien herken ik vooral dat geloof begint bij mij. Want zo en niet anders is het bij mij begonnen.
Dit blog is een ingekorte versie van een artikel in AdRem:
Vraag nu een proefnummer aan van AdRem, het remonstrantse magazine!
