‘Kan niet, bestaat niet, gaat niet gebeuren’ antwoordt Zacharias als de engel hem vertelt dat zijn vrouw een kind zal krijgen. Hij zegt dat niet zomaar. Zijn vrouw is al oud en ze kon toch al nooit kinderen krijgen. Daar hebben ze beiden verdriet van gehad. Dáarom reageert Zacharias zo afwijzend. Gelijk heeft hij, want wie zijn verstand gebruikt, snapt dat dit niet kan. En toch…? Loopt het leven niet vaak anders dan gedacht? Wie heeft er niet al eens meegemaakt dat het geluk in een klein hoekje zat?

Dat is het eerste verhaal van advent. Advent is de tijd vóór Kerst. Het is een tijd van wachten en je voorbereiden op iets goeds, iets moois, iets positiefs. Iets wat je ziel goed doet. Je zou zeggen dat we goed nieuws meteen zouden omarmen. Maar dat is niet zo. Gek genoeg. En dat was 2000 jaar geleden ook al niet zo. De verhalen van advent gaan over mensen die het niet geloofden. Mensen die zich verstopten, die wegliepen, die dachten het beter te weten. Op een enkeling na.

Hoe wacht ik?

Maar Zacharias heeft ongelijk. Als door een wonder kan hij niet meer spreken tot zijn kind geboren is. Hij brengt de maanden kijkend en luisterend door. Alsof er een wachter voor zijn lippen staat, zie, geen woord komt op zijn tong. Door te zwijgen leert Zacharias zijn leven op een andere manier te benaderen. Minder verstandelijk, minder redenerend, minder alsof hij alles in de hand heeft. 

De vraag die overblijft na dit verhaal is: En hoe doe ik dat? Hoe wacht ik? Hoe reageer ik wanneer mij iets moois, iets goeds, iets wat mijn innerlijk goed doet, wordt aangekondigd? Zeg ik dan ook, net als Zacharias; ‘Kan niet, bestaat niet, gaat niet gebeuren’. Praat ik het plat en smoor ik het in de kiem of houd ik mijn mond en geef ik het een kans?’ Ja wat doet u?