Mijn God dwingt me tot niets

Jaren geleden was ik op zoek naar een nieuw kerkelijk thuis. Als studente theologie werd mij op de universiteit op wetenschappelijke wijze de weg gewezen in de leerstellingen die door de eeuwen heen zijn geponeerd over God, maar die wegwijzers brachten me steeds verder van mijn toenmalige kerk af. Mijn kerkelijke jas paste niet meer, ik moest op zoek naar een nieuw huis. Maar waar en hoe kon ik die vinden? Er volgde een tijd van kerkshoppen: elke zondag een andere kerk. Goed luisteren, kijken, ervaren. Wat voelde goed, en wat niet? Op een van die zondagen belandde ik in een Remonstrantse dienst, waar een kindje werd gedoopt: “Wanneer wij onze kinderen willen laten dopen, doen we dat niet in de illusie dat er iets gebeurt waardoor het kind ineens een kind van God wordt. Je hoeft immers niet gedoopt te worden om een kind van God te zijn! Maar dopen dat is: de geboorte aanvaarden, het kind ontvangen als uit Gods hand…”

Een doop waarbij niets gebeurt

De predikant sprak nog verder over wat de doop bij de Remonstranten betekende, maar bij deze woorden viel ik bijna van m’n stoel. Had ik het goed begrepen? Een doop waarbij niets gebeurde! Deze doopwoorden waren de woorden die me over de streep trokken. Wat mij trof was vooral wat er niet werd gezegd: geen schuldige mens, geen erfzonde die moest worden afgewassen, geen kind dat door God nog aangenomen moest worden. Wat er wel was, was ruimte voor de mooiste vorm van de mens: als gegeven uit Gods hand, als kind van God. Die ruimte voelde als een weldaad en ik besloot ter plekke dat ik Remonstrant zou worden.

Ik ben wie ik ben

Bij de Remonstranten heb ik een God ervaren die me tot niets dwingt. Ik hoef niet iets bijzonders te kunnen, niets speciaals te doen, niets na te streven om kind van God te kunnen zijn. Bij de Remonstranten mag ik zijn wie ik ben. En ik krijg alle ruimte om te ontdekken wat het voor mij betekent om uit Gods hand gegeven te zijn. Door de jaren heen heb ik telkens weer een regel uit een lied ervaren: “je kunt niet dieper vallen, dan in Gods eigen hand…”. God vormt voor mij een vangnet, Hij (of: Zij) is de hand die me opvangt wanneer ik val. Want vallen doe ik, net als ieder mens, bij de schokken die ik in mijn leven te verwerken krijg. En elke keer is God er om me op te vangen.