Het gezicht van Henny Rijsdijk

Henny Rijsdijk (1936) staat niet zo graag vooraan. Ze vindt het archief (daarom?) de leukste plek van de Haagse kerk, zie de foto hiernaast. Daar werkt ze sinds 1996 iedere dinsdag met Willy Adriaanse. ‘Erg leuk hoor, om orde te scheppen in chaos’. En altijd heerlijk achteraan in de kerk zitten, dat past ook in het plaatje. Maar van de andere kant: ze zat in totaal ook vijftien jaar in de kerkenraad.

Aangeraakt en meegegaan
‘Ik ben geboren in Nijmegen in een niet-kerkelijk, maar niet-ongelovig gezin. Mijn vader moest niks meer hebben van de zwartekousenkerk waarin hij was opgegroeid, mijn moeder was vrijzinnig-christelijk. Vader was directeur van de Fasto geiserfabriek,  mijn moeder had tot haar trouwen bij een bank gewerkt en vervulde later allerlei bestuursfuncties. Ik deed de MMS in Nijmegen en werd toen aangenomen bij een in service – opleiding verpleegkunde in het Juliana Kinderziekenhuis. Zeventien jaar heb ik aan het bed gestaan, de zeventien jaar daarna had ik diverse functies, onder meer als docent in het HAGA ziekenhuis. De ontmoeting met mensen is altijd mijn inspiratie geweest. Op mijn 58^e  – na een werkzaam leven van 38 jaar – werd mij wegens een reorganisatie een pre-vutregeling aangeboden.’

Doener
Ik wilde zelf naar de zondagsschool bij de Hervormden en deed daar ook catechisatie. Vanaf mijn dertiende in 1949 ging ik iedere zondag naar de kerk. Ik knipte artikelen over de kerk uit de kranten en plakte ze in plakboeken. Doe ik nog steeds trouwens. De planken van mijn huis staan er nog vol mee. In Nijmegen kwam ik in contact met een doopsgezinde predikant Herman Valeton, die mijn leermeester is geworden. De kerk was voor hem een herberg, hij vertaalde bijbel naar het heden. Bij hem ben ik gedoopt en bevestigd. In Den Haag was de sfeer bij de doopsgezinden totaal anders, ik kon er niet aarden. En ben maar eens een kijkje gaan nemen bij de remonstranten, in wat toen de Kapel West heette. Ze wisten in die tijd niet zo goed wat ze met een werkende, onafhankelijke (ongehuwde) vrouw aan moesten. Maar omdat ze zo goed zongen ben ik er maar gebleven. Toch ben ik als remonstrant lid geworden van de Kloosterkerk, waar ik wel dingen kon doen. In 1984 kondigde de remonstranten in Den Haag een ‘koerswisseling’ aan en deden een oproep aan de ‘afvalligen’ om terug te keren. Ik heb me weer gemeld en werd meteen voor de kerkenraad gevraagd, mijn eerste periode. Met de komst van Foeke Knoppers in de jaren negentig is de gemeente erg veranderd. Het pastoraat werd bij hem steeds belangrijker, hij liet zien wat nabijheid was. Vanaf 1988 ben ik nauw betrokken geweest bij de Hoorneboeggemeenschap. Daar heb ik ervaren wat remonstrants zijn zou moeten zijn, heel hecht was het daar. Contacten tot de dag van vandaag. En niet toevallig waren Foeke Knoppers en Greteke de Vries daar ook bij betrokken. Vanaf 1996 zat ik in de diaconale commissie en was betrokken bij het kerkblad, van 1998-2004 en van 2010-2016 zat ik in de kerkenraad. Sinds een jaar ben ik ook voorzitter van de diaconiecommissie, niet gezocht, wel gewoon op mijn pad gekomen.

Bidden
Ik heb een simpel en eenvoudig geloof.  De filosofie van het Uytenbogaertcentrum is nooit zo aan mij besteed geweest. Ik ben eerder een aanhanger van Nico ter Linden en Greteke de Vries die beiden het verband tussen evangelie en hoofd en hart zo goed kunnen verwoorden. Ik spreek iedere dag met God, ’s avonds voor het slapen gaan bid ik tot hem. Jezus als zoon van God kan ik niet begrijpen, ik begrijp hem wel als lichtend voorbeeld. De opstanding? Zou best wel kunnen.

Michel Peters