Carrièreswitch

Hugo van der Loo kwam tien jaar geleden door de postercampagne in contact met de Remonstranten in Rotterdam. Mijn God is een paradijsvogel. Tjaard Barnard sprak met deze paradijsvogel, met een bijzonder levensverhaal dat van verandering aan elkaar hangt. Inmiddels is hij alweer een aantal jaren lid van de kerkenraad en sinds september penningmeester van de Remonstrantse Gemeente Rotterdam.

Commercieel

‘Ik heb Nijenrode gedaan en ben daarna in het zeer commerciële bedrijfsleven terecht gekomen. Zo werkte ik jarenlang bij softwarebedrijf Oracle, totdat ze in 2016 het werk in Nederland stopten. Voor die tijd veranderde er al veel in mijn persoonlijk leven. Mijn dochter Barbara bleek in 2013 ernstig ziek te zijn. Hodgkin. In eerste instantie met goede statistieken: een negentig procent overlevingskans in vijf jaar. Toen de behandeling in eerste instantie klaar was, vierden we het in een groot vakantiehuis in Toscane.’

Het kwam terug

‘Maar de ziekte kwam terug en dan zit je opeens in veel slechtere statistieken. Met elkaar, met mijn ex, met Barbara en haar partner pakten we het aan, alsof het een project op mijn werk was. Met een matrix om af te wegen waar de behandeling het beste was, maar ook waar de zorg goed was. En hoe moet je afwegen of het in het buitenland beter zou zijn? Uiteindelijk kreeg ze in Nederland een experimentele behandeling. Maar het was geen gelopen race. Ik maakte me ernstig zorgen. Op mijn elfde kreeg ik – uit nieuwsgierigheid – een bijbel cadeau. Maar jarenlang deed ik er niets aan. Niet praktiserend, altijd met een atheïstische kijk. Wel nieuwsgierig. Wanhopig bad ik toen voor mijn dochter: Laat het voorbij gaan. Als er een God is, laat dit kind overleven.’

Het komt goed

‘En toen maakte ik iets bijzonders mee. Als in neonletters verscheen er voor mijn ogen een boodschap terwijl ik mijn veters strikte: het komt goed! Ik was gerustgesteld. En beloofde: als het goed komt, ga ik werk maken van het geloof. In die tijd hoorde ik de radiospotjes en zag de reclameposters: Mijn God is een paradijsvogel. En ik ben naar de Remonstranten in Rotterdam gegaan. Mijn nieuwe partner is heel – terecht – kritisch op dit verhaal. Een kind van haar, een van een tweeling, is op jonge leeftijd overleden aan epilepsie. Zij is helemaal klaar met het geloof en met God.’

Heel ander werk

‘In diezelfde tijd dat het speelde met mijn dochter, heb ik ook een verandering in mijn carrière gemaakt. Na Oracle ben ik nog een keer in een commerciële baan gestapt, maar eigenlijk viel het me tegen. Ik zat in de cosmetica en ik vond het te oppervlakkig, te ijdel. In die tijd moest ik voor mijn werk veel Duits spreken. Ik heb toen allerlei cursussen bij het Goethe Institut gevolgd. Heb me georiënteerd op de mogelijkheid om als zij-instromer Duits in te stromen op een middelbare school. Maar dat bleek heel ingewikkeld. Ik had het gevoel dat ik een bijdrage aan de samenleving wilde leveren. Uiteindelijk ben ik in 2021 begonnen als manager van een woonzorgcentrum. Iets heel anders. Een heel nieuwe wereld ging voor me open. Een wereld met heel veel zorgen. Hoe run je een verpleeghuis met veel te weinig mensen? Met een chronisch tekort aan personeel. Met mensen die wel als ZZP-er willen werken, maar dan twee keer zoveel kosten als gewoon personeel? Maar dat personeel is niet te vinden. Voor dementerenden kunnen die ZZP-ers veel minder betekenen. Telkens een nieuw gezicht! Heel veel geld wordt zo verspild. En dat komt niet bij de mensen terecht die de zorg nodig hebben.’

Hoe anders?

‘Volgens mij moeten we alle ZZP-ers in de zorg verbieden. Ook in de administratieve functies. Er worden veel te veel middelen verspild. Medicijnen. Maar ook een rollator kan veel langer mee dan nu gebeurt. Hoe ver gaan we mee met de farmaceutische industrie? Zo kan het niet meer.’

Geen BMW

‘Zelf zou ik misschien eerder een pilletje nemen dan in een verpleeghuis gaan wonen. Het is verschrikkelijk om te constateren hoe weinig verschil je kunt maken. Het is reuze moeilijk om iets te veranderen in de zorg. Er zijn vastgeroeste gewoonten. Iedereen doet wat ie doen moet, maar niet veel meer. Mensen kijken verbaasd, wanneer ik wat afval verzamel op de parkeerplaats. En toch blijf ik optimistisch. Zet ik me enorm in voor waar ik in geloof. Ik ben blij met de ommekeer die mijn leven heeft gemaakt. Als je mij de vraag stelt: ga je voor een mooie BMW of voor een mooier vak, dan is het voor mij duidelijk. Al ben ik ook zo eerlijk om te zeggen, dat ik door mijn werk in een vroeger leven wel dit huis heb kunnen kopen. Maar de zeventienjarige Mondeo doet het nog goed!
En inmiddels heeft mijn dochter een kind gekregen. Ik ben oppas-opa en dankbaar voor wat ik kan doen’.

Tjaard Barnard