Blatter van zijn troon, mensbeeld in puin
Fifabaas Blatter trad vanmiddag af. Maar nu ligt mijn mensbeeld aan diggelen. Hoezo?
Terwijl Sepp Blatter op vrijdagmiddag 29 mei voor de vierde keer herkozen werd als voorzitter van de wereldvoetbalorganisatie FIFA, betrad ik het voetbalveld van de Lycurgus Sparta Combinatie (LSC) aan de Leeuwarderweg in Sneek. Voor mij een memorabele plek: precies vijftig jaar geleden begon daar mijn voetbalcarrière en nu kwam ik terug om met nogal wat ‘old soldiers’ een paar potjes te voetballen, als opmaat naar een gezellige, met bier overgoten reünie.
Blatter zat vastgeplakt aan het bestuurderspluche, ik vond en vind mijn geluk op en rond de grasmat. Voor mij is voetbal zingeving: goed spelen geeft genot en een teamprestatie verbindt en verbroedert, waarbij opleiding en maatschappelijke status er volstrekt niet toe doen. Als ik op het veld sta, voel ik me nog steeds die snelle en handige, tienjarige rechtsbuiten van weleer. Dat de praktijk anders is, maakt niet uit: ik ben de jongen die ik toen al was.
Oud is maar een woord
Sepp Blatter vocht tegen de ouderdom. Waar mannen van 79 meestal genieten van hun oude dag, een biljartje leggen of met soms stramme benen een wandeling maken, stond Blatter tot vanmiddag gewoon nog in het centrum van de macht. Uiteraard hoort daar een 28 jaar jongere vrouw bij, maar dat is de kift, zullen we maar zeggen. Zijn macht ontleende hij aan de onaantastbare positie bij de voetbalbond. Hij was de opperbobo van Koning voetbal en stond daarmee op hetzelfde niveau als de kardinalen uit de Renaissance of verlichte despoten als Silvio Berlusconi en Vladimir Poetin.
Blatter was weliswaar de spin in het web van alle intriges, omkoping, machinaties etc, maar wist zich tot nu toe onraakbaar. Links en rechts om hem heen werden FIFA-bestuurders opgepakt door de politie, maar Sepp deed alsof zijn neus bloedde en werkte onverstoorbaar door, omgeven door vazallen van het type Platini, de baas van de Europese voetbalbond.
De Zwarte Hand
Was Blatter op die voorzittersstoel nu ook de jongen die hij als tienjarige was? Ik ben geneigd te zeggen van wel. In 1946 was Seppie vast voorzitter van het geheime genootschap ‘De Zwarte Hand’. Met eigen bloed moesten zijn vriendjes de geheime doelstellingen van de club ondertekenen en eeuwige trouw beloven aan ‘Der Sepp’.
De kleine Machiavelli hield zelf zijn handen schoon, zodat hij altijd kon volhouden dat hij niet betrokken was bij De Zwarte Hand. Van de contributie van een Zwitserse frank per maand kocht Sepp snoep die hij soms deelde met zijn clubgenoten, maar meestal niet. Zijn natuurlijke charme en verdeel- en heerstactiek brachten hem ver.
Ere zij God in den Hoge
Voetbal is religie, hoor je weleens. Voor mij zit dat in het spelletje zelf, dat me in verrukking kan brengen en me verbindt met mijn vrienden en mezelf. Voor Blatter is voetbal de opstap geweest naar de hoogste Troon en nu is hij afgetreden. Hij laat mij in verwarring achter. Misschien leg ik het er allemaal maar in, zie ik er teveel in. In dat voetbal.
