Opluchting en wat nu? Een remonstrant in de VS deelt haar ervaring. #verkiezingenVS

Opluchting is denk ik een woord dat de uitslag van de presidentsverkiezingen in de Verenigde Staten het beste beschrijft. Niet alleen voor velen in de VS, maar ook rond de wereld. En natuurlijk ook grote vreugde bij de aanhangers van President- Elect Biden en veel verdriet bij de aanhangers van President Trump. De eerste (van vele) complottheorieën zijn er al en op zaterdag waren er demonstraties van aanhangers van President Trump die de uitslag niet nu en nooit zullen accepteren.

Weer een glazen plafond doorbroken

Opluchting was ook voor mij de belangrijkste emotie op zaterdag. Van dinsdag op woensdag erg slecht geslapen vanwege malende gedachten  in mijn hoofd: ‘de peilingen kunnen niet weer zo verkeerd zijn als in 2016. De opiniepeilers hebben toch hun methodiek aangepast. De situatie is toch beter dan 2016’.  Op woensdag had ik geen woorden om mijn emoties en gedachten te beschrijven en had ik vooral een lichamelijke reactie op al het nieuws. Mijn lijf stond stijf van de spanning en het idee om in de VS te blijven wonen stond me tegen.

Tegen woensdagavond werd het duidelijk dat het Biden/Harris-team een goede kans maakte en toen ging ik ook weer vertrouwen op de echte data en niet op de opiniestukken. Tenslotte kwam de ontspanning, maar niet de vreugde. Eerlijk gezegd ben ik heel veel meer enthousiast over de verkiezing van Kamala Harris dan van Joe Biden. Dat is voor mij de echte positieve uitkomst. Weer een glazen plafond gebroken.

Terug naar normaal?

Een rode draad die door veel commentaren over de verkiezingen heen loopt is het idee van ‘terug naar normaal’: de oude normen en waarden van het presidentschap, beschaafde omgang met anderen, normale verhoudingen tussen de partijen en anderen in de wereld en vooral niet meer van (eigengemaakte) crisis naar crisis. De VS is niet langer a reality-tv show. Alsof we nu gewoon de laatste 4 jaar kunnen vergeten.

Ik ben het daar niet mee eens. Wat deze verkiezingen vooral duidelijk gemaakt hebben is dat de verkiezingen niet langer gaan over wie de beste kandidaat is voor de job, maar over de vraag of de persoon een R of D achter zijn/haar naam staan. En welke kandidaat kan de meeste mensen van zijn ‘tribe’ naar de stembus krijgen. Het is tribale politiek en daarom was het spannend en liggen de uitslagen dicht bij elkaar. Dit geldt niet alleen de landelijke maar ook de lokale verkiezingen. In mijn district is zijn drie afgevaardigden voor de regering van de staat gekozen die deel zijn van een libertijnse randgroep. Veel traditionele republieken willen daar niet mee geassocieerd worden, maar toch won de R over D en werd een populaire lokale senator niet herkozen.

Meer steun voor Trump

Ja, de democraten hebben het presidentschap gewonnen, maar bij lange na niet zo overtuigend als velen, inclusief ikzelf, gehoopt hadden. De Senaat heeft een grote kans om in republikeinse handen te blijven en Mitch McConnell zal nog minder geneigd zijn om samen te werken en compromissen te sluiten, want gedurende de laatste 10 jaar is zijn obstructie beloond.

Wat mij vooral tegenstaat is dat meer mensen in deze verkiezing voor President Trump hebben gestemd dan in 2016. Dat bijna 50% van de stemmen gaan naar een man die volgens alle reële en objectieve maatstaven niet geschikt is voor het presidentschap en er een enorm zooitje van gemaakt heeft, staat mij tegen; en vooral de steun die hij krijgt van mensen die zichzelf christelijk noemen.

Elkaar pijn doel is doel van politiek geworden

De Amerikaanse schrijver, dominee en activist John Pavlovitz zei het beter dan ik het kan in zijn stuk We Were Wrong About America. Hoe kunnen mensen die Jezus als voorbeeld hebben zich verkneukelen over het lijden van mensen en vooral haten en bang zijn. Een goed stuk van Adam Serwer in the Atlantic Magazine beschreef het als ‘Cruelty is the Point’. En het doel van de 2020 herkiezingscampagne was to “Make Liberals Cry Again”, (een commentaar geschreven door Monica Hesse in de Washington Post). Het had niks meer te maken met verschillen in beleidsopvattingen van Republikeinen en Democraten over wat het leven beter maakt voor burgers.

Het doet vooral pijn wanneer het mensen zijn die ik ken als redelijke mensen en die ik waardeer en waar ik mee samen werk. Mijn buren in het dorp die enthousiast president Trump steunen en nu het resultaat in twijfel trekken. Hoe ga ik in de toekomst met deze mensen om? Voor mij is het dus vreugde met een bittere bijsmaak. Het zal wel even duren voordat ik het allemaal op een rijtje heb. Ik weet ook dat ik voor het eerst in 21 jaar wil nadenken of ik nog steeds in dit gekke land wil blijven wonen.

Progressieve revolutie

En toch denk ik dat er een soort revolutie komt, mijn verwachting is dat de Amerikaanse samenleving in de komende tien  jaar meer de progressieve kant op gaat. Er is hoop. De laatste vier jaar hebben veel losgemaakt en de gebeurtenissen in 2020 hebben de behoefte aan structurele verandering in de Amerikaanse samenleving duidelijk gemaakt. Nieuwe grassroots – organisaties zijn ontstaan en meer mensen zijn politiek betrokken. Er is een andere energie dan in 2008 toen President Obama gekozen werd en iedereen dacht dat racisme voorbij was. Soms is het leven echt twee stappen vooruit en één terug. Op het moment moet de VS nog tot 20 januari President Trump overleven die zich gedraagt als een kat in het nauw en veel schade kan doen. We zullen het zien en wordt vervolgd!