Alles heeft z’n eigen ritme

Toen ik aankwam op Utrecht Centraal … Ach man, dát was lang geleden. De gedachte alleen al wekt mijn verlangen op om weer eens op stap te gaan, de trein in, drukte om mee heen. Nu is het óvérál úitgestorven …. heb je ‘t gezien..?

O sorry, ik wijd uit. Waar was ik? Toen ik aankwam op Utrecht Centraal liep ik als altijd ietwat gehaast door de gangen richting Catharijnesingel. Al die winkels en etalages die me afleidden, al die drentelende mensen waar ik omheen moest slalommen. Recht op mijn doel wil ik af – dat vraagt om topsport, van tijd tot tijd. En toen kwam ik voor de draaideur tot stilstand.

De draaideur heeft haar eigen ritme. De draaideur doet niet anders dan draaien, voor al die mensen die er dag in dag uit doorheen gaan. Al die mensen zoals ik. De draaideur past zich niet aan mijn tempo aan, de draaideur weet er niets van. Zij heeft een eigen tempo, ze geeft mij het ritme aan. En oeps, daar kwam ik tot stilstand, licht geïrriteerd.

Alles heeft z’n eigen tijd

We zijn tot stilstand gekomen in coronatijd, de eerste dagen na 12 maart in ieder geval. Een nieuwe tijdmeting is begonnen. Heel traag draait iets door, op een onbekend ritme, een soort draaideur die zich niets aantrekt van onze plannen en drukte. De draaideur laat geen ander tempo toe, zij is onverbiddelijk. In plaats van op ons eigen werk- en weekritme, leven we nu op het ritme van het RIVM met zijn dagelijkse cijfers, op het ritme van de persconferenties. Op het ritme van de bevoorrading van de supermarkt – al valt dat al weer mee. Hoeveel vertraging kun je toelaten voordat het in irritatie overgaat?

Mijn favoriete bijbeltekst was altijd de humor van Jezus: ‘Wie van u kan door zich zorgen te maken, een el aan zijn lengte toevoegen?’ (Dat woord lengte is omstreden en wordt vaak weg vertaald, maar ik vind het zó veel leuker; heb een voorkeur voor raadselachtige teksten.) Zo langzaam begint de Jezus-tekst me nu te irriteren. Ik dacht altijd dat hij het over anderen had, maar nu heeft hij het over mezelf. Alsof je zorgen maken fout is, alsof je dat kunt afstellen. Met milde zelfspot ontdek ik mijn irritatie. Toch mooi, die Bergrede.

Verplicht vertragen

Oh ja, de ontmoeting met de draaideur bij Hoog Catharijne ging nog verder. Mijn lichte irritatie ging over in vermaak. ‘Verplicht vertragen’, mompelde ik, meer tot mezelf dan tot mijn medeslenteraars. ‘Ja, inderdaad’, antwoordde iemand. ‘Vertragen, ja dat is mooi. Eigenlijk is dat mijn werk’, zei ze. Ik wou net vragen ‘Oh, interessant. Wat voor werk doe je?’, maar ik kreeg de kans niet. Gehaast liep ze de roltrap af. En ik dwong mezelf om het haar niet na te doen.