Bram

Tegelijk kwamen wij aan, even na twaalven, op het Domplein, voor de bronzen deuren. De moeder met haar drie jonge kinderen en ik. Aarzelen zag ik hen: zullen wij naar binnen gaan of niet? Kom, ga mee naar binnen, maar laten wij eerst de afbeeldingen op de deuren bekijken. Daarboven St. Martinus zelf, die zijn mantel deelt met een arme bedelaar en op de deuren de overige zes werken van barmhartigheid. Wij ontdekten ze samen. Ze volgden mij naar binnen en ik zag hen later vanuit mijn hoge positie op het hoogkoor zitten op een bank dichter bij het grote orgel dan de deelnemers aan het middaggebed.

Intussen was ik verwelkomd door Charlotte en Marco. Blij toonden zij zich dat ik na twee weken blessureleed weer present was. Kun je spelen? Wij hebben geen organist. Ja, dat kan ik.

Klokje luidt

Een ingeving bracht mij ertoe tijdens het luiden van de klok, op te staan, naar hen toe te gaan en een van de kinderen uit te nodigen bij mij op het orgelbankje te komen zitten. ”Kun je zien hoe dat werkt”. Van de drie kinderen, 6, 8 en 10 jaar oud ongeveer, stond de jongste op. Hij voelde daar wel voor, zijn moeder knikte instemmend. Laat Bram maar gaan!  Hij klom met mij het hoogkoor op en ging naast mij zitten. Ik legde hem uit dat van dit kabinetorgel het luik omhoog moet om de pijpen en het toetsenbord vrij, zichtbaar te maken. En hoe je met de knoppen, de registers, de klankkleur kon bepalen. Bram zei geen woord, luisterde en keek vol bewondering.

Eén keer maar moest ik hem terecht wijzen toen hij met zijn schoenen aan zijn nog te korte beentjes, het houten paneel van de onderkast raakte. De twintig minuten dat de dienst duurde zat hij stilletjes naast mij. Op zich een prestatie! “Ja”, zei zijn moeder later, “hij is wel wat gewend. Vanavond hoor ik wel van hem wat het meeste indruk heeft gemaakt”. Bij het verlaten van de binnenruimte, zwaaiden zij gevieren nog naar mij.

Kinderen

“Was dat je dochter?”, vroeg Charlotte later.” Nee, dat was een bezoeker van de stad met haar kinderen, die ik uitnodigde naar binnen te komen. Wat ze ook deden.

“Wie het koninkrijk Gods niet ontvangt als de kinderen, zal…. ‘.

We kunnen zoveel van ze leren! Verwondering,  nieuwsgierigheid, lef!

Stien Hoogerbrugge, Utrecht