Kom, de nieuwe wereld is voor jullie
Opeens sta ik daar oog in oog met de groep. Ze staan daar met z’n elven op een kluitje, angstige mannen en vrouwen op weg. Op weg naar wat? Vooraan loopt een sterke man – jong nog – die een last op zijn schouders genomen heeft; een oude kwetsbare en uitgeputte man, zijn vader, een vriend of gewoon een medemens die niet meer verder kan?
In eerste instantie schrik ik me kapot bij het zien van deze groep. Het zal je maar gebeuren als je nietsvermoedend rond kuiert in een kathedraal. Ik was tot nog toe vooral bezig om de grootsheid van het gebouw in mij op te nemen, mijzelf nietig te voelen, in het gebouw, maar ook in de tijd. Een pluisje leven, veel voor mijzelf, niets als je het afzet tegen het grote geheel en de eeuwigheid. Maar meteen ben ik ook nieuwsgierig en onder de indruk van wat ik zie. De groep is met vlot en al gestrand in de het transept van de kathedraal van Salisbury. En ik was op weg naar de Magna Charta, de eerste Engelse grondwet (1215). Eigenlijk past alleen dat al bij elkaar.
Mag ik dan bij jou?
Natuurlijk is mijn eerste gedachte bij het zien van deze groep: vluchtelingen. Niet zo gek, gevoed door de dagelijkse beelden van boten en bootjes, aangedreven lijven of wanhopige, boze mensen die – op zoek naar vrijheid – zich opeens gevangen weten achter hekken en wetten. Deze mensen hebben duidelijk een barre tocht achter de rug. Ze reizen licht, gehuld in een mantel en zonder bagage. De angst en onzekerheid zijn van de gezichten af te lezen. Maar ze gaan door, op weg naar een nieuwe wereld, een nieuw leven met hoop op een nieuwe toekomst.
Maar waarom dan de emotie? Misschien is het de combinatie van deze mensen en het gebouw waarin ze terechtgekomen zijn. Van een kerk verwacht je toch dat deze asiel biedt aan wie dat nodig heeft. En dat kan ons allemaal gebeuren. Ook in je eigen leven kan je opeens op drift raken door wat je overkomt, dingen waar je geen raad mee weet. Hoe blij ben je dan met een luisterend oor, een helpende hand of gewoon een plek waar je tot rust mag komen.
Kom, de nieuwe wereld is voor jullie
In mijn hoofd klinken opeens bekende woorden uit Mattheüs 25: ‘Want toen ik honger had, gaven jullie mij te eten. Toen ik dorst had gaven jullie mij te drinken. Toen ik een vreemdeling was, namen jullie mij in huis. Toen ik naakt was, gaven jullie mij kleren. Toen ik ziek was, zochten jullie mij op. Toen ik gevangen was, kwamen jullie naar mij toe’. Ja, de wereld zou er veel beter uitzien als wij elkaar helpen als dat nodig is. Deze mensen in de ruimte waar deze woorden regelmatig klinken doen een appel op mij. De nieuwe wereld waarin iedereen ruimte krijgt en tot zijn recht kan komen lonkt in de verte als ik naar deze groep kijk. Er is hoop.
De beeldengroep Shadows of the Wanderer van Ana Maria Pacheo (1943) is onderdeel van de tentoonstelling Dispersing the Night. Deze is nog t/m 23 juli 2017 in Salisbury te zien.
