Kunstenaar Keith kleurt als Jezus
Keith Haring denkt na over de vraag hoe hij een zo breed mogelijk publiek kan bereiken met zijn werk, want kunst is voor iedereen. Hij gaat tekenen op straat, op lege reclameborden in metrostations. Het publiek is geamuseerd en kijkt graag toe. De politie vindt het minder. Ze deelt bonnen uit en verwijdert zijn werk. Dit kat-en-muis-spel trekt de aandacht. De omstanders kijken uit naar de poppetjes, die overal opduiken. Elke tekening heeft een boodschap: liefde voor de medemens, protest tegen overmacht van het kapitaal, tegen overconsumptie. Ik herken mijn eigen gevoelens.
De rollen keren om. Aan Keith wordt gevraagd om muren te vullen, de ruimte te versieren. Hij doet dit met graagte en probeert er zoveel mogelijk omstanders bij te betrekken. Samen met de bewoners maakt hij hun buurt tot een mooiere plek. Op de muren vertellen zij onder zijn leiding over hun leven en hun wensen voor de toekomst. Kinderen wijst hij tijdens het versieren van hun hangplekken op gevaren en nieuwe mogelijkheden in de stadsjungle.
Een mooiere wereld
Fascinerend in dit verhaal is het omslagpunt: van het illegale etaleren van de eigen inzichten en mogelijkheden, naar het door anderen gevraagd worden om hen deelgenoot te laten zijn hiervan. Precies deze omslag herinnert mij aan de verhalen rondom Jezus’ handelen en werken.
Jezus doet wat hij vindt dat hij moet doen. Hij voelt dat hij een taak in de wereld heeft. Hij gelooft in zichzelf, vertrouwt op zijn eigen inzichten en handelt daarnaar. Maar hij gelooft ook in de ander. De ander voelt dat, werkt mee of volgt. Hij laat mensen met nieuwe ogen naar de wereld om hen heen kijken. Hij laat ze andere mogelijkheden zien, opent nieuwe perspectieven. Beiden hoopten de wereld mooier en leefbaarder te maken: Jezus en Keith.
Foto: jandresg
