Die late roeping – wordt dat nog wat?
Het RKK/KRO radioprogramma ‘Andersdenkenden’ sprak onlangs met drie mensen die een belangrijke switch maakten in hun leven: Peter Nissen was ooit monnik en werd remonstrants predikant in Oosterbeek, Elsbeth Gruteke verruilde de EO-microfoon voor de PKN-kansel in Amsterdam en ex-vrijgemaakt-gereformeerde Jim Schilder is nu kapelaan, ook al in de hoofdstad. Het motto: de late roeping.
Ik moest denken aan een fragment uit het legendarische gedicht ‘Graf te Blauwhuis’ van Gerard Reve: ‘Dat Koninkrijk van U, weet U wel, wordt dat nog wat?’ Het is een schreeuw naar boven, naar een hogere macht om in te grijpen en leed niet te laten passeren. De volksschrijver was gevoelig voor het mystieke, het goddelijke. Zelf lees ik het anders: in mijn eigen rijk ben ik persoonlijk koning en kan ik besluiten alleen voor mezelf te leven. Of niet, natuurlijk.
Gelukkig ben ik niet kaal
Een lastige opdracht: het is zo heerlijk om in je comfortzone te blijven. In die warme en veilige cocon voel ik me thuis. Lichamelijk: mijn fijne huis, mijn mooie stad, mijn spullen. Geestelijk: mijn gedachten, mijn overtuigingen, mijn wereldbeeld, mijn ontsnappingen in woorden en beelden. Maar ik bedenk dat die cocon ook alleen maar kon ontstaan door al mijn ervaringen met andere mensen, door relaties aan te gaan en door open te staan voor de verwondering en de vernieuwing: zo’n omhulsel is niet blijvend, sterker nog: er komt een nieuwsgierige vlinder uit.
Als ik niet alleen voor mezelf wil leven, heb ik geen roeping nodig, maar een schop onder mijn kont. Een wake up call. Vaak laat een ander die wekker bij me afgaan: ‘Hé Tom, kom op nou!’ Soms kijk ik in de spiegel en zie daar de haren waaraan ik me uit het moeras omhoog kan trekken. Gelukkig ben ik nog niet kaal.
