New York New York
Eind april, begin mei. Drie en een half miljoen Nederlanders maken van de aaneengesloten vrije dagen gebruik om twee weken op vakantie te gaan. Wat een weelde! We wagen ons intercontinentaal en vliegen naar New York. Al bij het inchecken van de bagage blijkt het een avontuurlijke reis te worden. Er zijn zoveel koffers dat ze op de band over elkaar hen kukelen en op de grond eindigen. De band hapert en blokkeert. ‘Wie heeft op de noodstop gedrukt?’ roept een baliemedewerkster verontwaardigd. Dankzij de toegesnelde monteur komt het na twintig minuten in orde maar of we onze koffers ooit zullen terugzien, laat staan in New York in ontvangst zullen kunnen nemen, blijft spannend. Er blijft namelijk heel wat op de grond liggen. We zullen zien.
Intussen stappen we zowaar op tijd in het juiste vliegtuig. Denken we. Door de drukte is de op dit traject gebruikelijke Boeiing 747 niet voorhanden. Aan de gate staat dan ook een ander vliegtuig, kleiner, ouder, en voorzien van een andere stoelenindeling. Boeiende taferelen zijn het gevolg: een kersvers bruidspaar wordt uit elkaar getrokken (nu al?), kinderen zitten rijen verwijderd van hun ouders, passagiers zoeken tevergeefs naar niet bestaande stoelen. Een leuk rommeltje. Wij hebben geluk en zitten KLM-knus naast elkaar en naast de keuken waar de purser intussen heeft ontdekt dat er te weinig maaltijden voor de kinderen zijn en al helemaal geen koosjer voedsel, hetgeen ze in het Nederlands fluisterend maar voor ons goed verstaanbaar haar collega’s meldt. Voortvarend besluit ze stiekem eten van volwassen passagiers aan de kinderen te slijten (met ijsjes als genoegdoening) en koosjer door halal te vervangen. Ach, waarom ook niet?
We komen er wel
Na een chaotisch halfuurtje komt alles tot rust. Dat wil zeggen: niet in de cockpit. Daar schijnt een bedieningspaneel naar beneden te zijn gekomen. Kennelijk een bekend euvel bij deze overjarige vliegmachine. De deur gaat weer open om twee monteurs aan boord te laten komen, voorzien van hamers en nijptangen. De ene gaat naar de cockpit, de andere naar achter want ook bij de staart schijnt iets los te zitten… Onder de goedgemutste passagiers (we gaan toch op vakantie?) ontstaat er een baldadige stemming. ‘Hier staat ook iets los’, roept er een. ‘Zal ik mijn gereedschapskist halen?’, stelt een ander voor. Met Hollandse nuchterheid meldt tenslotte de gezagvoerder: ‘Dames en heren, alles schijnt nu vast te zitten. We kunnen vertrekken. Maakt u zich geen zorgen, we komen er wel!’. Het is dat hij het zegt… Iemand met vliegangst zou dit niet overleven, vrees ik. Waarom doet dit me toch denken aan mijn reizen met rammelende vliegtuigen van minder goed bekende maatschappijen die op Schiphol niet mogen landen?
Wij zijn er heelhuids aangekomen, onze koffers ook. New York is overweldigend en al regent het hier al twee dagen onophoudelijk terwijl het in Nederland schitterend vakantieweer is: KLM, bedankt (maar denk er toch eens aan de vloot te vernieuwen).
Christiane Berkvens-Stevelinck
Dit artikel is eerder verschenen in AdRem
Vraag nu een proefnummer aan van AdRem, het remonstrantse magazine!
Over Christiane Berkvens - Stevelinck
