Op de knieën in protest

Vier jaar nadat rechtsachter Colin Parker als eerste in 2016 voor het begin van een honkbalwedstrijd zijn knie boog uit protest tegen raciale ongelijkheid en onrecht in de VS is “taking a knee” op dit moment het universele symbool van protest. En van hoop. Want is er in de geest van Gandhi een beter antwoord denkbaar op uitsluiting, onderdrukking en machtsmisbruik?

Het buigen van de knie is de ultieme ontkrachting van de boodschap van “totale dominantie” die Trump pinkstermaandag staand met de bijbel in de hand voor de kerk proclameerde.

“Taking the knee” laat zien dat je niet buigt voor zijn Baäleske en godtergende boodschap en wat er aan voorafging, het met bruut geweld met traangas en rubberkogels schoonvegen van park Lafayette tussen het Witte Huis en de St. John’s kerk. Een actie die, in de woorden van Trumps eigen (voormalige) minister van Defensie James Mattis, niets minder was dan machtsmisbruik, “the abuse of executive authority”, The Atlantic, 3.6.2020.

Geloven in een wereld vrij van racisme, discriminatie en uitsluiting

“Taking the knee” kostte Colin Parker zijn baan. Mede door Trump die in 2017 werd beëdigd kreeg hij geen contractverlenging bij zijn team. Wel werd hij in 2018 het gezicht van de Nike’s reclamecampagne “Believe in something”: in een wereld vrij van racisme, discriminatie en uitsluiting. Waar de knie gebogen is, is hoop. En Gods zegen.

Het woord voor zegening is in het Hebreeuws de roepnaam van Obama, barak. En het is hetzelfde woord als voor knie en knielen. Het knielen is als een zegening. Waar knieën zijn gebogen daar, vrij naar lied 687,  dringt iets door in het hart dat uitbreekt in een lied en opstijgt God ten lof.

Zoals dinsdagavond 2 juni in Boston: demonstranten en politie stonden recht tegenover elkaar en de menigte scandeerde “take a knee”. Tot een vrouwelijk officier, Kim Tavares, uit het politiekordon naar voren stapte en “she took a knee right by the barricades!” (Ben Riley-Smith, The Telegraph).

Ja, er is hoop.