Gedwongen isolement heeft geen zin

Gedwongen isolement heeft geen zin

Mabel Amber via Pixabay
1 april 2020
Geschreven door Marieke Fernhout

Er wordt veel ‘zin’ gegeven aan de situatie waarin we nu met de hele wereld zitten. Dat we nu eens écht tijd hebben om na te denken over de wereld waarin we leven, dat we in deze wel heel bijzondere veertigdagentijd nu écht kunnen bezinnen… ik weet het niet. Ik zie veel mooie, originele, creatieve en verbindende initiatieven voorbijkomen in de diverse sociale media – wat een zegen dat we die hebben. Maar ik begin het ‘samen’ gewoon steeds meer te missen. Samen op zondagmorgen in de kerk, dat we elkaar zien, en kennen. Samen op een doordeweekse morgen of avond in een kring, dat we lezen en praten en horen… Ik mis ‘ons’.

Gras, lucht, zon en wolken

Hier op doordenkend kwam er een grappige herinnering boven, van jaren geleden. Het was zomer, ik was mijn doctoraalscriptie (zo heette dat toen, kinderen) aan het afronden en nam even een paar weken vakantie. Ik had mijzelf voorgenomen deze vakantie in contemplatie met mezelf door te brengen door in mijn eentje te gaan fietsen in de Ardennen. Ik had mijn fiets bepakt met tentje, matje, slaapzak etc. en nam mét fiets de trein naar Maastricht en ging van daaruit op de pedalen.

Het begon er al mee dat ik net over de Belgische grens een lekke band kreeg. Niet goed voor het moreel en ook nog op het heetst van de dag. Na de band geplakt te hebben peddelde ik verder tot aan Visé – een afstandje van niets, maar ik had het wel gezien voor die dag. Nadat ik op het plaatselijke kampeerterrein aan de oever van de Maas mijn tentje had opgezet ging ik fijn op een rietstengel liggen knabbelen, in afwachting van alle meditatieve, contemplatieve en diepe gedachten die mij zouden bestormen. Maar die kwamen niet. Er was alleen maar het gras, de lucht, de zon en de wolken. Op zich ook fijn, maar zo had ik me die vakantie niet voorgesteld…. Ik heb het nog twee dagen volgehouden, maar toen ben ik toch maar weer terug gefietst naar huis, concluderend dat, althans voor mij, meditatie en contemplatie gevoed wordt door ‘ons’, door ‘samen’.

Samen

Misschien zou ik zo’n vakantie nu anders ervaren – ik ben ondertussen ook bijna dertig jaar ouder. Maar belangrijker nog is het besef dat ik dagelijks ‘samen’ heb en ben, met man en kinderen, en dat er nu zoveel mensen echt alleen zijn. Wat hoop ik voor hen en voor ons allemaal dat er weer gauw ‘samen’ mag zijn – dat we elkaar weer mogen ontmoeten.

Ga met God en Hij zal met je zijn,
tot wij weer elkaar ontmoeten,
in zijn naam elkaar begroeten.
Ga met God en Hij zal met je zijn.

(Liedboek, lied 416: 4)

Over Marieke Fernhout

Marieke Fernhout

Marieke Fernhout is remonstrants predikant, werkzaam als studentenpastor in Nijmegen.

Gerelateerd

20 maart 2024

In Balans. Uit Balans #40dagen

‘Ben je nog steeds in balans’ vroeg een kennis me toen we via LinkedIn weer contact kregen. Ik voelde een licht prot
13 maart 2024

Waar geef jij je aandacht aan? #40dagen

Nadenken over de vraag: waar richt ik mijn aandacht op in het leven, wat zou dat koninkrijk voor mij, voor ons kunnen be
7 maart 2024

De ander als venster op Pasen #40dagen

De telefoon gaat. Het is mijn collega met een nieuwe aanmelding. Een huisarts vraagt onze inzet bij een patiënt met een