Pinksteren: Laat de begeestering toe die het leven ademt!
De zwaarlijvige man is minder zwaarlijvig dan ooit en maakt na maanden van herstel weer zijn eerste passen. Met ondersteuning, maar toch. Veel mensen heeft hij om zich heen gehad. Zijn gezin, zijn collega’s, zijn broer die hem enorm veel bezocht (we zijn nu betere broers…). Hulpverleners van divers pluimage; verpleging natuurlijk en de diëtiste. De fysiotherapeute, de ergotherapeut, de arts en de geestelijk verzorger. Het leven is niet meer wat het was, daar is te veel voor gebeurd de afgelopen jaren. De stilstand in het verpleeghuisbed dwong hem om te kijken naar zijn leven. Hoe het was gelopen, wat belangrijk was en weer opnieuw is. Had hij nooit gedaan. Nu was het een neveneffect van de operatie. Als een ander mens gaat hij naar huis.
Op weg naar Pinksteren mijmeren we wat over het thema een nieuw begin. Een aansprekend thema zo in aanloop naar een wat minder aansprekend feest. Pinksterbrood; het wordt geprobeerd in de retail, maar het is toch minder feestelijk dan alle glinsterende kerstballen en heerlijke paaseitjes. Dan maar kijken naar de inhoud. Pinksteren is het mensenfeest bij uitstek. Daar zijn alleen maar mensen voor nodig. Veel mensen. Die elkaar willen zien en naar elkaar willen luisteren. En mensen zie ik elke dag in het verpleeghuis waar ik werk. Mensen die er verblijven om noodzakelijke redenen en mensen die er werken en mensen die anderen komen opzoeken.
Pasen en Pinksteren ineen
Ook dat huis is ‘gevuld’ met stemmen die verhalen vertellen over mensen die staande en gaande proberen te blijven. Elke dag staan mensen voorzichtig op, ze zien weer ergens een begin, of zoeken de rode draad in het leven. Met de moed der wanhoop soms. Met een professionele blik. Of gewoon tegen de klippen van ongeloof en onmacht op. Doorgaan en opstaan. Een cesuur loopt er door veel verhalen. Een herseninfarct, een haperend lijf, gebreken waarmee je wordt geconfronteerd, de dood die echt donker blijkt, hersens die je tegenwerken, tijd die door je vingers heen glipt, echt nooit meer contact kunnen krijgen met een geliefd mens.
Veel onmacht en dan toch door moeten met leven. Aangewezen op jezelf en de anderen die je ontmoet. Al die anderen om je heen, liefdevol en (professioneel) begeesterd, om je verder te helpen. Het dagelijks leven in het verpleeghuis is Pasen en Pinksteren ineen; vallen, opstaan en hernieuwd begeesterd doorgaan. Het kan. Absoluut. Op de puinhoop of in de diepste stilte van het leven ligt ergens een nieuw begin. Laat andere mensen maar meekijken en meezoeken en meeleven, welke taal zij ook spreken. Laat de begeestering toe die het leven ademt.
