Stevig trainen biedt meer garantie op het begeerde kruisje dan een kerkdienst #4d17 #vierdaagse #4daagse

Het gebeurde in de zomer van 2014. Ik woonde in Nijmegen en zou dat jaar weer een keer de Nijmeegse Vierdaagse lopen. Nu is de Vierdaagse omgeven door allerlei rituelen. Eén daarvan is de Vierdaagsemis. Anders dan een rondemiss in een wielerklassieker, betreft het hier geen prachtige mevrouw die de winnaar van de Vierdaagse onder het aanreiken van een gladiool de bezwete wang kust – de Vierdaagse kent immers alleen maar winnaars – maar een heuse kerkdienst in de prachtige Stevenskerk, de enige in het jaar waar deze kerk nog vol voor loopt.

De naam Vierdaagsemis verraadt de Paapse roots, die ondanks het inmiddels oecumenische karakter, nog steeds wordt gehanteerd. Het gebeurde dus in deze zomer dat ik tot mijn stomme verbazing werd gevraagd voor te gaan in deze Vierdaagsemis. Het valt namelijk voor het organiserend comité niet mee voorgangers te vinden die zelf de Vierdaagse meelopen (of desnoods ooit hebben meegelopen), dus klein gebrek, i.c. Remonstrants, geen bezwaar. Is het al lastig om geschikte dominees te vinden, priesters vinden voor deze mis is door de strakke regels die het celebreren van de eucharistie inkapselen helemaal een hels karwei. Uiteindelijk werd een priester gevonden die vanuit de betrekkelijke bescherming van zijn religieuze orde mee mocht doen met dit oecumenische en dus voor hem eigenlijk verboden festijn.

Logistieke operatie

De voorbereidingen voor deze vieringen verraden de militaire roots, waaruit de Vierdaagse ooit is ontstaan. De Vierdaagsemis is naast een spiritueel evenement ook een met grote precisie uitgevoerde logistieke operatie. Een ritueel én logistiek hoogstandje is het uitdelen van brood en wijn aan duizend kerkgangers binnen het acceptabele tijdsbestek van tien minuten. Op deze dienst moest ik mij dus, zacht gezegd, wat anders voorbereiden dan op een gewone zondagse dienst. Terwijl mijn kuiten door de trainingskilometers steeds meer als heuse spierbundels herkenbaar werden, kreeg ook mijn preek na verloop van tijd de door het comité gewenste ‘luchtig humoristische en tegelijk ook inhoudelijk betekenisvolle’ vorm.

Op de zondag van de viering was ik al vroeg in de kerk. Nog even oefenen om met toga-en-al zo elegant mogelijk de smalle trap van de duizelingwekkend hoge preekstoel te beklimmen alsof het een wekelijkse routine betrof. Nog snel een interview met SBS6 voor de dienst begint. De journalist vroeg of het bezoeken van deze dienst zou helpen bij het halen van de eindstreep op de Wedren. Mijn antwoord, dat stevig trainen meer garantie biedt op het begeerde kruisje, bracht hem uit zijn professionele balans. Dat antwoord had hij van de dominee niet verwacht.

Mijn voeten zweefden

De viering verliep verder geheel volgens het boekje en was voor iedereen een feest. De eerlijkheid gebiedt me wel te zeggen dat voor de meeste van de kerkgangers het samen zingen van het seculiere Vierdaagselied het hoogtepunt vormt van de dienst. Ik heb genoten, van de eerste voorbereidingsvergadering tot de laatste handdruk bij de uitgang. Die zomer zweefden mijn voeten over de weg en vertoefde mijn hoofd vier dagen in de wolken.