Uitmesten die stal #advent

Het wil niet dit jaar, tussen advent en mij. Het lukt me niet om geduldig te wachten op iets nieuws dat zich zal aandienen. Op een engel met een boodschap. Op een geboorte. Ik verwacht niet zoveel. Ik zwabber door de dagen. Het lukt me niet goed om een ritme te vinden, om af te tellen naar Kerst. Ik lees in de krant en hoor in ieder praatprogramma hoe ik me voel, hoe ‘wij ons voelen’: de rek is eruit. Ah, is dat het.

Dan, zoals wel vaker, is er een lied.

‘Hoor ons dan nu
en roep ons weg
uit chaos, ellende en matheid.
Raak onze veerkracht aan.’ [1]

Waakzaam weg bereiden

Wat zong ik net? ‘Raak onze veerkracht aan.’ Die ene regel blijft haken. En werkt als een booster. Reuring, beweging, wapperende vleugels; dat is het. Dit keer werkt geduldig wachten niet. Deze adventstijd is er een van waakzaam weg bereiden, paden recht maken, ‘wees niet bang’ horen (steeds opnieuw), op reis gaan naar mijn geboorteplaats…

Uitmesten die stal, dat hoofd vol spinnenwebben, dat hart vol oud stro. Maar niet stampend en zwoegend. Met voeten én gevleugeld. ‘Een eerste stap kan een danspas zijn.’[2]

[1] Fragment uit het lied ‘Eerste Stem’. Tekst van Jannet Delver, naar Hildegard van Bingen. Op muziek gezet door Thom Löwenthal.
[2] Dit is een terugkerende regel in het gedicht ‘Wankelen’ van Saskia van Leendert (uit: Restwarmte, 2021).