Waar word jij (on)rustig van?

Voeten winnen van hoofd

Het is elke zomer weer verrassend om, wandelend in de bergen, een wereld te betreden met andere prioriteiten: je voeten winnen het direct van je hoofd. Weloverwogen, aandachtig, je pad kiezen biedt al weinig ruimte om te piekeren, maar tegen de stoeltjeslift kan echt niets anders op. Van Tall naar Grube zweef je in stilte omhoog, alleen het geluid van het wieltje boven je hoofd, als geruststellende techniek, terwijl het dal zachtjes onder je wegduikt. Tussen de bomen door, met nog hier en daar een laat Alpenroosje en dan over de bergweiden.

Ieder jaar kijken we uit naar de oude vrouw, zoals het hoort met schort en hoofddoek, die een steil hellinkje met de zeis staat te maaien: is ze dit jaar al klaar of moet ze nog? Zij weet van niets terwijl we over haar heen zweven, verder omhoog, naar waar, echt, nog koeienbellen klinken, zij het met een hangslot tegen grijpgrage toeristen. We glijden boven over de bloemenweide, geurig en zoemend en zien het huisje van ons eindpunt naderen. Nog even en we staan weer met beide benen op de grond, maar toch net even anders. Wat een weldaad!

Susien Lenselink

Zou hij het hebben gedaan?

Op de wekker is het 3.07 uur, en ik lig al vanaf twee uur wakker. Weer heeft hij de telefoon niet beantwoord vanavond, ik heb zeker drie keer ingesproken op zijn antwoordapparaat. Als hij thuis is zou hij me gehoord moeten hebben en toch nam hij niet op. Zou het dan toch misschien nu wel? Moet ik midden in de nacht gaan kijken? In mijn relatie is dit een ingewikkeld dilemma geweest. Weten dat je partner twee keer in zijn leven te veel pillen heeft ingenomen om uit het leven te stappen. Zijn ouders hebben me dat, buiten zijn medeweten verteld. Hij heeft er altijd over gezwegen.

Wat zou ik nog kunnen doen als het wel zo is? Dan hoop ik voor hem wellicht dat het gelukt is, maar morgen zou ik het weekend bij hem zijn. Durf ik naar Amsterdam? Ik zal in slaap gevallen zijn want ik word wakker van de wekker.  Het werken gaat moeizaam en eindelijk kan ik vrijdagmiddag naar zijn woning. Na de voordeur te hebben geopend, loop ik eerst naar zijn slaapkamer. Gelukkig, deze is leeg, hij zal wel naar zijn werk zijn gegaan…

Anoniem

Door het glazen plafond en weer terug

In een strak mantelpak stapte ik ’s morgens om half zeven in een stoere leaseauto om door het land te sjezen. Ik dronk rosé bij de lunch, ontmoette belangrijke mensen,  haalde grote contracten binnen. Maar ik zat ook midden in de nacht met hartkloppingen rechtop in bed omdat ik niet moest vergeten die offerte aan te passen. De druk was hoog, ik werkte standaard vijftig uur per week, nog naast de uren die ik doorbracht in allerlei files. Ik was succesvol. Toch vroeg ik me af: ‘Wat is succes? Wie ben ik in dit hele spel? Wat zijn mijn kernwaarden? Wat voor wezenlijks voeg ik toe?’

De droom om verpleegkundige te worden, had ik jaren geleden al gerealiseerd en weer achter me gelaten.  Ik ging verder studeren, leiding geven, doorbrak het glazen plafond. Maar ergens diep in mijn hart bleef ik altijd terug verlangen naar mijn basis. Ik nam me voor om daarheen te gaan waar ik geroepen zou worden en ik zou beter naar mijn intuïtie luisteren. Al snel vond ik een baan als leidinggevende en verpleegkundige bij een zorginstelling.  Ik werk er nu drie maanden en voelde me vanaf dag één volledig op mijn plek. Ik kan mijn enthousiasme en ervaring inzetten, ik werk samen met een fantastisch team en ik ervaar dagelijks dat mijn handelingen ertoe doen.

Elisa Jolink

Deze bijdragen verschijnen in het zomernummer van AdRem over ‘Rust en onrust’.