Column: Polderliturgie

Het is in de kerk al net zo gebruikelijk als in de politiek, in gezinnen, op het werk en ja, waar eigenlijk niet in Nederland: polderen. Mocht je – zoals ik – geneigd zijn te denken ‘laat mensen die hier meer verstand van hebben dan ik, er maar over beslissen’ dan zijn er altijd anderen die vinden dat ‘het zo niet werkt’. Er zijn bijvoorbeeld vele meningen over alle
(on)mogelijke onderdelen van een bijeenkomst in een kerkgebouw. Als je die veelheid overziet, weet je dat het een boel tijd gaat kosten om daar chocola van te maken. Ik zie remonstranten dat met overgave doen. Gaan we het Onze Vader bidden en zo ja, met welke tekst? Dan zie ik de alternatieve Onze Vaders al verschijnen, want sommige mensen hebben een hekel aan de ‘gewone’ tekst of vinden dat gezamenlijke hardop bidden niks.

Maar voor anderen is dat juist heilig en dan moet je dus, juist ja, polderen. Is het een goed idee om een paaskaars (wat voor kaars?) aan te steken bij het begin van de dienst of moet die al branden bij binnenkomst? Je wilt toch zeker een kaars aansteken! Dat is ook leuk voor de kinderen! Ja, maar die paaskaars (huh?) die moet branden. Nou okay, jij je brandende paaskaars, maar dan zetten we een andere kaars neer en steken we die aan. Prima polderwerk. Enzovoort en zo verder. Hoewel ik het voor mezelf iets te tijdrovend vind om er aan mee te doen, vind ik het wel fantastisch dat het zo kan werken, ook in de kerk. Zeker bij de remonstranten heb je bij kerkelijke bijeenkomsten altijd een zooitje ongeregeld bij elkaar. Mensen met zoveel al of niet kerkelijke achtergronden trekken samen op. Dan is het logisch dat je uitkomt bij een polderliturgie. Ook die is en blijft weer onderwerp van discussie. Mijn kerk kan polderen. Als de beste!

Ineke Ludikhuize
Redactielid AdRem, gemeentelid in Utrecht