Rust en onrust bij lezers van AdRem

Mijn diepste rust en onrust

Mijn diepste rust vind/ vond ik altijd ’s avonds lezend voor de voortent van mijn caravan op de natuurcamping in Hezingen in Twente luisterend naar de (vogel)geluiden van de avond die in de diepe schemering eindigen met het overvliegen van een aantal houtsnippen. mijn lievelings- gedichten zijn die van  Guido Gezelle die zoveel prachtige natuurgedichten heeft geschreven en de zeer moeilijk interpreteerbare gedichten van Paul Celan (1920-1970) “Todesfuge”. Als leraar Duits gaf ik mijn leerlingen altijd een exemplaar daarvan mee met de bedoeling om hen te waarschuwen dat men niet straffelloos met geweld door het leven kan en mag gaan.

Mijn diepste onrust vond ik liggend in een ziekenhuisbed na mijn hersenbloeding in januari 2014. ik heb toen mijn rust hervonden door het ”Onze Vader”  “Vaterunser”  te bidden.  van die ervaring is tijdens de dag van het Goddeeltje in Utrecht  (7 maart 2015). een video gemaakt die op “Youtube” is terug te vinden. Gelukkig heb ik de beroerte overleefd en ben ik  weer redelijk actief na een lange revalidatieperiode. Met Palmpasen 2014 ben ik uit overtuiging als lid toegetreden tot de warme geloofsgemeenschap van de Remonstranten in Rotterdam.

Julius Engelbert Frederik Röntgen, Tinte 

Door het glazen plafond en weer terug

In een strak mantelpak stapte ik ’s morgens om half zeven in een stoere leaseauto om door het land te sjezen. Ik dronk rosé bij de lunch, ontmoette belangrijke mensen,  haalde grote contracten binnen. Maar ik zat ook midden in de nacht met hartkloppingen rechtop in bed omdat ik niet moest vergeten die offerte aan te passen. De druk was hoog, ik werkte standaard vijftig uur per week, nog naast de uren die ik doorbracht in allerlei files. Ik was succesvol. Toch vroeg ik me af: ‘Wat is succes? Wie ben ik in dit hele spel? Wat zijn mijn kernwaarden? Wat voor wezenlijks voeg ik toe?’

De droom om verpleegkundige te worden, had ik jaren geleden al gerealiseerd en weer achter me gelaten.  Ik ging verder studeren, leiding geven, doorbrak het glazen plafond. Maar ergens diep in mijn hart bleef ik altijd terug verlangen naar mijn basis. Ik nam me voor om daarheen te gaan waar ik geroepen zou worden en ik zou beter naar mijn intuïtie luisteren. Al snel vond ik een baan als leidinggevende en verpleegkundige bij een zorginstelling.  Ik werk er nu drie maanden en voelde vanaf dag één volledig op mijn plek. Ik kan mijn enthousiasme en ervaring inzetten, ik werk samen met een fantastisch team en ik ervaar dagelijks dat mijn handelingen ertoe doen.

Elisa Jolink, Elst (gld)

Zou hij het hebben gedaan?

Op de wekker is het 3.07 uur, en ik lig al vanaf 2 uur wakker.

Weer heeft hij de telefoon niet beantwoord vanavond, ik heb zeker 3 keer ingesproken op zijn antwoordapparaat. Als hij thuis is zou hij me gehoord moeten hebben, en toch nam hij niet op.

Zou het dan toch misschien nu wel ? Moet ik midden in de nacht gaan kijken?

In mijn relatie is dit een ingewikkeld dilemma geweest. Weten dat je partner twee keer in zijn leven te veel pillen heeft ingenomen om uit het leven te stappen. Zijn ouders hebben me dat, buiten zijn medeweten verteld. Hij heeft er altijd over gezwegen.

Wat zou ik nog kunnen doen als het wel zo is ? Dan hoop ik voor hem wellicht dat het gelukt is , maar morgen zou ik het weekend bij hem zijn. Durf ik naar Amsterdam? Ik zal in slaap gevallen zijn want ik word wakker van de wekker.  Het werken gaat moeizaam en eindelijk kan ik vrijdagmiddag naar zijn woning. Na de voordeur te hebben geopend, loop ik het eerste naar zijn slaapkamer. Gelukkig, deze is leeg, hij zal wel naar zijn werk zijn gegaan..

Auteur bij redactie bekend

Zwevend tussen hemel en aarde.

Het is elke zomer weer verrassend om, wandelend  in de bergen, een wereld te betreden met andere prioriteiten : je voeten winnen het direct van je hoofd. Weloverwogen, aandachtig, je pad kiezen biedt al weinig ruimte om te piekeren,  maar  tegen de stoeltjeslift kan echt niets anders op.

Van Tall naar Grube zweef  je in stilte omhoog, alleen het geluid van het wieltje boven je hoofd, als geruststellende techniek, terwijl het dal zachtjes onder je wegduikt. Tussen de bomen door, met nog hier en daar een laat Alpenroosje en dan over de bergweiden. Ieder jaar kijken we uit naar de oude vrouw, zoals het hoort  met schort en hoofddoek, die een steil hellinkje met de zeis staat te maaien: is ze dit jaar al klaar of moet ze nog? Zij weet van niets terwijl we over haar heen zweven, verder omhoog, naar waar, echt , nog koeienbellen klinken, zij het met een hangslot tegen grijpgrage toeristen. We glijden boven over  de bloemenweide, geurig en zoemend en zien het huisje van ons eindpunt naderen. Nog even en we staan weer met beide benen op de grond, maar toch net even anders. Wat een weldaad!

Susien Lenselink, Amersfoort

Alleen op de wereld

Vorig jaar heb ik als passagier een reis naar de Oostzee gemaakt op een Duits containerschip. Het was van een onverwachte rust.

Er was geen contact met het thuisfront, weinig contact met de bemanning, ze waren Russisch, Pools of Aziatisch, de tv was alleen in het russisch en bij de gezamenlijke maaltijden werd nauwelijks gesproken.

De zee was spiegelglad en er werd veel op de automatische piloot gevaren. Er was dus weinig te beleven aan dek.

De ervaring van niemand die wat van je wil of zich met je bemoeit, de rust van op een schip zitten en gewoon mee moeten varen, geen afleiding van internet etc. was heerlijk. Ik heb vele uren naar de horizon gestaard die maar niet dichterbij kwam. Een voorbijvliegende meeuw was alles wat er gebeurde. Ik realiseerde mij toen heel sterk hoeveel informatie er elke dag op je afkomt en ook hoe gemakkelijk je je hierdoor  laat beinvloeden.

Het was voor mij een confronterende ervaring die ik niet zo had verwacht.

Nienke Koedam- de Boer, Losser