Het gezicht van Pieter Bons

Pieter Bons (1987) verblijft ‘tijdelijk’ in Utrecht, maar diep in zijn hart is hij wereldburger.  Niet zo raar met een vader die hem beroepsmatig de halve wereld over sleepte. Hij is lid van de Geertekerk in Utrecht, trouwde daar ook en richtte er een jaar geleden een jongerengroep op. Pieter is opgeleid als natuurkundige, maar vindt in de wetenschap geen antwoorden op de levensvragen. ‘Wetenschappelijk gezien zijn allemaal slechts een hoopje stuiterende moleculen, maar die kennis helpt me niet in de keuze wat ik op mijn boterham moet smeren.’

Roots

‘Mijn moeder is dominee bij de PKN, mijn vader is waterdeskundige. Mijn moeder was natuurlijk aan Nederland gebonden, mijn vader verbleef het liefst in het buitenland. Zij wisselden dat keurig af. Ik ben geboren in Indonesië, maar keerde anderhalf jaar later al weer in Noord Holland terug, waar mijn moeder predikant werd. Vervolgens woonde ik vier jaar in Egypte. Daar volgde ik tot mijn elfde een Britse basisschool.  We kwamen weer terug toen mijn moeder dominee werd in het Groningse Zeerijp, ik ging in stad Groningen naar de middelbare school. Ik voltooide in Utrecht twee bachelors, natuurkunde en geologie, dacht dat ik geofysicus zou worden, maar koos toch voor een master experimentele natuurkunde. Daarna deed ik vijf jaar promotie-onderzoek naar kwantumfenomenen in ultrakoude atomen. Dat is wel een heel solistisch bestaan, ik miste samenwerking met anderen. Nu werk ik een half jaar bij ORTEC in de procesoptimalisatie. Lekker oplossingen zoeken voor problemen samen met de gebruikers.’

Niet hoe, maar wat?

‘Wetenschap gaat altijd over het ‘hoe’ van processen, maar niet over wat we met die kennis moeten doen, over de moraal, over goed en kwaad en over de betekenis van het leven. Daar heb ik een ander verband voor nodig en dat vind ik in de kerk.  Achttien jaar lang ben ik daar door mijn ouders mee naar toe genomen, maar ze lieten mij altijd heel vrij. Over het dogma dat Christus voor onze zonden is gestorven hoorde ik voor het eerst bij mijn studentenvereniging SSR, kun je nagaan! Ik heb affiniteit met het instituut kerk, ken de liederen, snap de liturgie, geniet van de mooie muziek en beleef in een dienst altijd een weldadig rustmoment.  De kerk is voor mij de logische plek om antwoorden te zoeken, ik ontmoet er gelijkgestemde mensen in een vrije omgeving en professionals van wie ik veel kan leren.  Zeker als natuurkundige kan ik maar moeilijk in de dogma’s en de absoluutheden van kerken geloven en in de Geertekerk doen ze daar niet moeilijk over.  God is voor mij geen almachtige en alwetende figuur die zegt hoe ik moet leven, maar ik ervaar wel een universele liefde die ons als mensen verbindt. Dat is de kern van het geloof voor mij. Ik zal mezelf niet zo snel hardop christen noemen, maar voel me wel thuis in deze christelijke gemeenschap.’

Jongeren

‘Leeftijdsgenoten in de kerk zijn schaars, maar de ‘Utrechtse jongeren’ tussen 25 en 35 jaar hebben elkaar nu gevonden. We zijn met zo’n 20 mensen. Eén keer in de zes weken komen we op een avond bij elkaar voor een inhoudelijk uur en een borrel na.  Sinds kort eten we ook vooraf. Samen met mijn vrouw, Roosmarijn Luiken, maak ik een digitale nieuwsbrief die naar ruim dertig mensen wordt verstuurd. En een keer per maand spreken we af om met zijn allen de dienst te bezoeken en achteraf samen te gaan lunchen. Zo wordt het makkelijk om leeftijdsgenoten te ontmoeten in de kerk. We zijn een zelfsturende groep, maar we worden goed ondersteund door ds. Pieter Dronkers.’

Michel Peters