Laat het licht niet uitgaan

Een brandend kaarsje met prikkeldraad eromheen is het ijzersterke symbool van Amnesty International. Het logo is geïnspireerd op een oud spreekwoord: ‘het is beter een kaars aan te steken dan de duisternis te vervloeken’. Dat betekent dat je beter zelf iets kunt doen om een vervelende situatie te veranderen, dan er alleen maar over mopperen. De kaars staat voor vrijheid en het prikkeldraad staat voor gevangenschap en onderdrukking.

Foreestenhuis

Beter zelf iets doen, dan gaan zitten afwachten, zou ook wel het motto van Elisabeth Francisca (1993) kunnen zijn. Tot vorig jaar zomer had zij een stageplek voor één dag per week in het Foreestenhuis te Hoorn. Voor deze doopsgezinde-remonstrantse gemeente organiseerde zij samen met Carolien Sieverink  (remonstrants predikant en voormalig redactielid AdRem) een aantal activiteiten voor jongeren in de leeftijd van 18 – 35 jaar. De blik ging verder dan alleen bezoekers van het Foreestenhuis. De bedoeling was om zoveel mogelijk jonge mensen uit Hoorn en omgeving te betrekken bij hun activiteiten, waarbij de kernwoorden ‘ontmoeting’ en ‘gesprek’ centraal stonden. Dit initiatief, ‘Making Sense’ geheten, heeft als doel een ‘Worry-Free-Zone’ te bieden. Een plek om samen te komen, talenten te ontwikkelen en om uiteenlopende onderwerpen te bespreken en projecten te ondersteunen. Begin van dit jaar organiseerde Elsbeth het spel ‘Wie is de Mol’ in de binnenstad van Hoorn.

Amnesty International

Haar betrokkenheid bij het Foreestenhuis is niet het enige wat zij doet. Als vierdejaars student Reclame Marketing & Communicatie wilde zij graag haar verplichte stage lopen bij Amnesty International. ‘Mijn moeder heeft vroeger een tijdje in Nieuw-Zeeland gewoond, werkte als trainingscoördinator bij Amnesty en deed daarnaast veel vrijwilligerswerk. Volgens haar zou ik veel kunnen leren wanneer ik een stageplek bij Amnesty zou kunnen krijgen.’

Maar zo eenvoudig is het niet om daar aan een plekje te komen. Het was een kwestie van doorzetten en geluk hebben voor Elsbeth. De organisatie zet haar vacatures online. Open sollicitaties worden niet gehonoreerd. ‘Ik wist dat mijn kans om daar stage te lopen erg klein was. Maar ik wilde het erg graag. Daarom keek ik elke dag of er een vacature voor mij was. Toen ze een stagiair zochten voor de afdeling Mobilisatie en Actie, heb ik gelijk gebeld. Je helpt daar mee aan het opstellen en uitvoeren van landelijke publieksacties en evenementen van Amnesty. Je ondersteunt de projectleider waar nodig en ondersteunt en motiveert vrijwilligers en helpt mee met de publiciteit. Nadat ik gebeld had, werd ik uitgenodigd voor een gespreksronde, maar die viel net in de week dat ik in Napels een leiderschapscursus zou volgen. Gelukkig was dat geen probleem en kon ik op een ander moment komen. Ik vond het een heel pittig gesprek, maar ik ben er goed doorgekomen.’

Amnesty voelt stagiaires dus kennelijk stevig aan de tand. Of dat voor stageplaatsen bij andere organisaties ook het geval is, weet Elsbeth niet. Maar ze vindt het wel goed, zoals ze ook erg te spreken is over de begeleiding die elke stagiaire binnen de organisatie krijgt.

‘Iedereen krijgt een complete handleiding te lezen en we kregen veel documentaires te zien. De directeur loopt gewoon rond. Het is informeel, maar gelijk ook heel professioneel.’

Dat zal ook wel moeten, want wereldwijd heeft Amnesty 7 miljoen leden, sympathisanten en activisten in meer dan 150 landen. De organisatie kan zich als onafhankelijke beweging die zich inzet voor slachtoffers van schendingen van mensenrechten eenvoudigweg niet permitteren om door gebrek aan een professionele werkhouding fouten te maken. Daarom wordt er veel onderzoek gedaan, waardoor er niet gelijk op allerlei zaken gereageerd kan worden. Maar komt Amnesty met een rapport, dan klopt het ook.

Schrijfmarathon

‘Daarom worden wij als stagiaires ook zo zorgvuldig begeleidt,’ vertelt Elsbeth. ‘Ik heb het afgelopen jaar meegeholpen met de coördinatie van de jaarlijkse schrijfmarathon op 10 december in Amsterdam.’ Deze terugkerende actie is niet alleen een Nederlandse aangelegenheid, maar wordt wereldwijd op deze dag van de Rechten van de Mens gehouden. Overal wordt dan geschreven voor mensen die gemarteld werden om wat ze geloven, gediscrimineerd worden om wie ze zijn of vastgezet worden omdat ze voor hun mening uitkwamen. ‘Het was een gigantische onderneming. We moesten voldoende schrijfpakketten hebben. Er moest voor publiciteit gezorgd worden, wat onder andere betekende dat we Bekende Nederlanders moesten polsen of ze mee wilden doen aan deze actie. En als dat zo was, dan moest dat weer in de publiciteit gebracht worden. Natuurlijk zijn er draaiboeken van voorgaande jaren, maar die zijn meer een leidraad. Je moet ervoor zorgen dat elk jaar iets bijzonders heeft. En daar zijn we afgelopen jaar in geslaagd.’

De wereldwijde actie van Amnesty voor vrijheid, gelijkheid en rechtvaardigheid spreekt Elsbeth enorm aan. Ze vindt Amnesty het toonbeeld van een organisatie die niet alleen goed voor anderen is in de buitenwereld, maar er ook intern voor zorgt dat het kaarsje blijft branden.

Joan van Esveld
Redactie AdRem