Miniatuur: En grève

Volledige paniek breekt uit tijdens de taalcursus die ik hier volg in Montpellier, Zuid-Frankrijk: Air France staakt en de helft van de 19-jarige medecursisten kan niet terug naar huis: de vluchten zijn geannuleerd. Het is ook het eerste woord wat je in een Franse taalcursus zou moeten leren: la grève, de staking. Want dat is toch de hoofdactiviteit van de Franse werknemer, zo lijkt het. Als frequente reiziger weet ik wat ik moet doen en kan ik het speciale wat-zijn-wij-toch-blij-met-uw-loyaliteit-nummer bellen. Dat kan een meisje van 19 niet. En een dame van 85 die haar kleinkinderen zojuist heeft bezocht ook niet. Zonder zo’n speciaal nummer is de wereld toch een stuk minder aangenaam en wordt de zelfredzaamheid ernstig op de proef gesteld: servicenummers in gesprek, omboekfuncties op internet die vastlopen en een wachtrij op de luchthaven waar je niet eens aan wilt beginnen. Niet met je rugzak van 30403 kilo (de 19-jarige studente) en ook niet met je rollator, al zit daar dan een zitplankje op (de 85-jarige oma). Ik zal het eerlijk zeggen: ik heb respect voor iedereen die aan een dergelijke exercitie gaat beginnen, eraan begonnen is, het opgegeven heeft en die weigert eraan te beginnen. Het is allemaal zelfredzaamheid, het resultaat is in 99 % van de gevallen hetzelfde: namelijk nul.

Van het kastje naar de muur

Ons wordt wijs gemaakt dat alle nieuwe technologie het leven beter maakt, maar het is meestal een verder geautomatiseerde functie van het kastje-naar-de-muur-principe. Echte actie, dat lijkt nog steeds het beste. En dat deed mijn oma van 85. Ze ging ‘en grève’ na een vurige overdenking van haar nieuwe Poolse priester in de katho-kerk in Eindhoven waar alle homo’s als hopeloze zondaars het kastje weer in werden gestuurd. Dat kon oma niet waarderen en zij verliet statig de mis om de priester de dag erop in te lichten: ze zou niet meer komen totdat hij én een gesprek met haar had én de woorden in een mis terug zou nemen. Gewoon per telefoon in een gesprek van mens tot mens. En de priester deed het: zowel het gesprek als het publieke excuus. Zelfredzaamheid gecombineerd met doortastendheid. De kunst is om vriendelijk en correct te blijven en daarmee het gewenste resultaat te bereiken, hoe moeilijk dat ook is. En misschien moesten we het maar eens met z’n allen doen: massaal ‘en grève’ gaan om de menselijke maat terug te krijgen. Allemaal opbellen en zeggen: we komen pas weer terug als klant als u ophoudt ons steeds geautomatiseerder van het kastje naar de muur te sturen. Oma zou trots op ons zijn.

Berkvens & Berkvens