Remonstrantse tattoo

Op onze website www.remonstranten.nl worden vaak mooie en bijzondere blogs geschreven. AdRem publiceert de mooiste blogs op onregelmatige tijden. Vandaag een interview van Jaap Marinus, projectmedewerker op het landelijk bureau Remonstranten, met Michel Dickhoff.

‘Dus je bent een soort hooligan?’ Nee, zo zou kersvers remonstrants lid Michel Dickhoff zichzelf niet noemen. Fanatiek fan van FC Utrecht, dat wel. ‘Het zit in m’n bloed.’ In 2015 kwam de 41-jarige Michel out of the blue bij de Remonstranten in Utrecht aanwaaien. Zonder kerkelijke achtergrond, maar altijd al wel geïnteresseerd in religie. ‘Daar wilde ik iets mee. Ik zat op een katholieke school, maar thuis en in mijn omgeving kwam ik niet met geloof in aanraking, dus ging ik op latere leeftijd zelf op zoek.’

‘Via Google kwam ik bij de Remonstranten terecht. Ik ben van nature rebels, haha. Ik moet niet ergens komen waar ik van alles moet of niet mag. De vrijzinnigheid sprak me in die zin aan. Het was wel een hele stap. Via de website van de kerk in Utrecht kon ik in contact komen met een van de predikanten. Dat besloot ik te doen en ik kwam in contact met Florus Kruyne. Ik dacht bij mezelf: ‘als het niet klikt of het is geen leuk iemand, dan heb ik het in ieder geval geprobeerd.’ Het klikte.’

Tattoo

Sinds afgelopen Pinksteren is Michel lid geworden en inmiddels heeft hij een tattoo laten zetten met het remonstrantse motto: ‘Eenheid in het nodige, vrijheid in het onzekere, in alles de liefde.’ Dat ging niet over één nacht ijs: ‘Ik ben niet bang dat ik spijt krijg. Ik heb hier goed over nagedacht. Tattoos bevatten soms dingen van vroeger waar je minder achter staat, maar het markeert een periode of een gemoedstoestand.’ Boven deze tattoo heeft Michel nog twee tattoos: een tekst die zijn passie voor FC Utrecht symboliseert. Daaronder een vraagteken.

‘Dat vraagteken is van een Ierse punkband. Pas later zag ik een mooi verband. Bovenin mijn fanatieke kant, onderin mijn spirituele kant. Dit maakt dat sommige mensen mij niet goed kunnen peilen, al zijn het twee kanten van dezelfde medaille. Ik pas niet in een hokje. Voor veel mensen ben ik daarom een vraagteken. De drie totaal verschillende tattoos passen wonderwel heel goed bij elkaar.’

Subtiele tekst

De tattoo van Michel wordt vergezeld door een kruis, een uitgesproken christelijk symbool. Ik vraag hem of hij bang is ooit spijt te krijgen: ‘Ik heb daar inderdaad wel goed over nagedacht. Galgenwaard Utrecht bijvoorbeeld is niet uit te leggen aan iemand die niet van voetbal houdt. De Domtoren van Utrecht staat op m’n arm. De passie voor Utrecht dooft nooit uit. De tekst met het kruis is net zo goed niet uit de lucht komen vallen. Het heeft heel wat jaren geduurd voordat ik deze stap durfde te zetten.

Toen ik maandblad AdRem ontving zag ik daar dit remonstrantse motto staan. Dat vond ik zo’n mooie tekst dat ik de tattoo heb laten ontwerpen door mijn man en hem heb laten zetten. Al mijn tattoos hebben een betekenis, iets waarvoor ik sta in m’n leven. Dit is een stap die ik gemaakt heb. Het was logisch dat ik daar ook een tattoo van zou nemen. Iets met God dat hoefde van mij niet zo. Deze tekst is subtiel.’

Bunnikside Utrecht

Vrijheid is belangrijk voor Michel en dat vindt hij bij de Remonstranten: ‘Het was nogal spannend om zomaar een kerk binnen te lopen. Achteraf had ik dit echt vele jaren eerder moeten doen. Zingeving hield ik altijd maar voor mezelf, maar hier ervaar ik de vrijheid dat met anderen te delen. Daarnaast ben ik fanatiek Bunnikside supporter van FC Utrecht. Daar wordt niet over zingeving gepraat. Voor dat onderdeel in mijn leven zocht ik een kerk. Een kerk waar men normaal doet en waar ik als homo welkom ben.’

Die kerk werd gevonden en hij voelde zich er al snel thuis. ‘Ik leerde de mensen kennen en besloot lid te worden. Mensen die dichtbij me staan wisten daarvoor al wel dat ik naar de kerk ging. Mijn moeder en partner gingen voor het eerst mee naar een kerk. Na Pinksteren mocht iedereen het weten. Het voelde als een tweede coming-out. Op Facebook heb ik eenvoudig meegedeeld dat ik bij de Remonstranten lid ben geworden en me er heel erg thuis voel. Daar kreeg ik positieve reacties op en ook bij de Bunnikside hebben ze het geaccepteerd. Ik heb daar toch een beetje een status aparte. Er werd wat gedold, maar verder mag ik daar, net als in de kerk, zijn wie ik ben.’