Alles van waarde is weerloos

Het begrip ‘kwetsbaarheid’ is aan een opmerkelijke opmars bezig. In allerlei hoeken van de samenleving wordt erover gesproken. De waardering ervoor lijkt ook te veranderen. Natuurlijk wist iedereen vroeger ook al dat het individuele bestaan in essentie kwetsbaar is. Ik herinner mij uit mijn jeugd een gebed waarin de regel voorkwam ‘dat onze ziel niet aan dit vergankelijk leven kleve ..’. Verlies van gezondheid, verlies van economische voorspoed, verlies van liefde, het aan de dood verliezen van de mensen die je kent liggen altijd op de loer. Ondertussen blijkt ook onze woonplaats de aarde een kwetsbare plek te zijn en kunnen we treuren om de teloorgang van oerwouden en andere ongerepte natuur en om verlies van biodiversiteit.

Nieuw voor deze tijd is dat kwetsbaarheid niet uitsluitend met verlies en negatieve gevoelens geassocieerd wordt. Zo is de kwetsbaarheid van de alleroudsten en bijvoorbeeld van verstandelijk gehandicapten ook te ‘lezen’ als hun kostbaarste kant, de kant waarin zij het mooiste van zichzelf laten zien. Een kwetsbaarheid om te koesteren en van te leren. Maar ook gewone, sterke mensen in de kracht van hun leven zouden hun eigen kwetsbaarheid meer tot zich kunnen laten doordringen en daardoor een rijker mens worden. Brené Brown is een veelbekeken en -gelezen gids op dat pad. Voor Remonstranten kan een themanummer over dit thema al helemaal geen verrassing zijn: onze hoogleraar Christa Anbeek pleit immers al sinds haar aantreden voor een nieuwe insteek van de theologie: een insteek die zijn startpunt heeft in de momenten waarop wij op ons kwetsbaarst zijn. Op zulke momenten dringt pas goed tot ons door hoe bijzonder het bestaan eigenlijk is. In dit nummer wordt een heel aantal van zulke ervaringen beschreven.

Bert Dicou
Hoofdredacteur