Het gezicht van Wim Edelman

Ik wilde per mail een afspraak maken en voordat ik er erg in had zat Wim Edelman (1946) al aan mijn bureau voor een interview. ‘Ja, ik dacht: ik fiets maar meteen even langs’, zegt hij. Beetje impulsief en doortastend soms, Wim?

Remo tot in mijn botten

‘Een geboren en getogen remonstrant uit Rotterdam ben ik. Daar heb ik vijftig jaar gewoond met een klein uitstapje naar Delft in mijn studietijd. Mijn ouders hadden elkaar bij de VCJB leren kennen. Mijn vader was loonadministrateur bij een oliemaatschappij en mijn moeder is na de kweekschool bij een bank terecht gekomen. Middenstanders dus. Tot de jaren zeventig werden die in de gemeente Rotterdam niet voor vol aangezien, de elite uit Kralingen had het in de kerk voor het zeggen. Mijn ouders hadden daar veel last van, ik minder. Na mijn studie Weg- en Waterbouwkunde in Delft, kregen we in 1972 ons eerste kind. Ds Laforêt ronselde ons voor een jonge – ouderskring in Rotterdam. Die heeft tientallen jaren bestaan, we hebben er hechte vriendschappen aan overgehouden. Van 1975 – 1996 heb ik bij het regionale busvervoer in Utrecht gewerkt, daarna tot mijn pensioen in 2010 was ik beleidsmedewerker bij de Regionale Vervoersautoriteit waar ik richting gaf aan het openbaar vervoer en veel   verbeteringen kon realiseren..

Sinds 1996 woon ik in Zeist en kerken we dus in de Geertekerk in Utrecht. Vanaf eind 1997 ben ik daar zeven jaar kerkenraadslid geweest, waarvan vijfeneenhalf jaar voorzitter.  Eind 2015 werd ik geroepen om de plotseling ontstane vacature van  penningmeester in te vullen en heb ik mijzelf de opdracht gegeven de gemeentefinanciën weer gezond te maken. Ik ben er wel een beetje trots op dat uit de in 1999 onder andere door mij gestarte discussie over onze identiteit het schrijven van een nieuwe geloofsbelijdenis is voortgekomen.

Geen nee zeggen

‘Ik ben niet van de theologische hoogvliegerij. Zoals Mozes bij de brandende braamstruik heb ik me verzoend met het idee dat je God niet kunt zien of onder woorden kunt brengen. Maar God is voor mij toch een identiteit die als van een wolk toeziet op de keuzes die je maakt. In mijn opvoeding heb ik meegekregen dat je het leven moet aanvaarden zoals het is, de dingen moet doen die van je gevraagd worden en trouw moet zijn. Lees Job, Ruth, het verhaal van Gideon, maar ook het Hooglied. Mijn leven is in hoge mate bepaald door op vragen in te gaan waar je geen nee tegen kon zeggen. Die houding heb ik van mijn ouders die in 1943 een joods meisje van zeven jaar in huis namen  als onderduiker, maar vooral ook als pleegkind. Dat kwam hun voor de voeten en ze deden het gewoon. Zo ging ik in 1982 de plaats van mijn echtgenote, die ziek werd, in de zondagsschoolleiding innemen, wat ik  vervolgens met veel voldoening dertien jaar gedaan heb. Toen we in Zeist gingen wonen werd ik na enige tijd gevraagd om naar de administratie van een ouder gemeentelid te kijken. Ik werd al snel haar vertrouwenspersoon en heb toen tot haar dood de verantwoordelijkheid voor haar verzorging op me genomen.’

Laatste jaren

‘Ik ben natuurlijk betrokken  bij de nierziekte van mijn vrouw.  Ze heeft vijf jaar moeten dialyseren. Ik kon daarbij helpen waardoor ze het dialyseren thuis kon doen én kon blijven werken. Ondanks alle narigheid kijk ik daar met een positief gevoel op terug. Zij heeft nu al acht jaar een vervangende nier en die doet het nog steeds goed. Mede uit dank daarvoor heb ik zelf in 2015 anoniem een nier gedoneerd. Wekelijks probeer ik samen met mijn hond een dag te wandelen. Een bijzondere tocht? Nou dat was wel de in 60 dagen gemaakte, 1900 kilometer lange rondwandeling langs de randen van Nederland. Daarbij zijn we ook over de Afsluitdijk gelopen. Auto’s toeterden, mensen zwaaiden, oneindig zicht, prachtig!

Michel Peters