Kroegpraat: Verleiden

Het plein van Houten staat boordevol kleurige kramen. Het is Activiteitenmarkt en alle maatschappelijke organisaties presenteren zich. Ook de remonstrantse werkgroep Houten is present. Om wat op te vallen in de drukte, besloten we dat ik zou gaan tekenen. Met een groot vel papier en wat tekenkrijt ging ik op een kruk voor de kraam zitten. Op het papier had ik een vraag geschreven: waar ben jij het liefste? Een vraag, die verwijst naar het jaarthema.

Ik begon een beetje te schetsen; golfjes, wolk, boom…. Aan de nieuwsgierige meekijkers vroeg ik wat hún lievelingsplekje was en beloofde dat ik het voor hen zou tekenen. De eerste mevrouw – in een rolstoel – reageerde meteen: ‘ik wil niet in een landschap – doe mij maar in een stad. Prima, waar in de stad wilt u zijn? Ze zou graag op een steiger aan het water willen zitten. Toen ze daar zat zei ze: doe me er ook maar een hengel bij!

Wat later kwam er een meisje dat graag in dat water wilde zwemmen. Ik vroeg wat daar zo fijn aan was. Ze zei: in het water heb ik alle ruimte om te doen wat ik op het land niet kan doen! Kijk, van zo’n antwoord word ik blij.

Een andere mevrouw verraste me compleet, toen ze zei: ‘ik wil een half jaar verder zijn dan nu’. We bedachten een luchtballon, die je over alles heen tilt. Op mijn vraag waarom ze dit wilde antwoordde ze: dan heb ik een zware heupoperatie achter de rug. Ondertussen tekende ik haar in de mand onder de ballon. Oh, zei ze: kun je ook tekenen dat ik mijn krukken uit de mand naar beneden gooi? Tuurlijk. Ik suggereerde dat het misschien goed zou zijn om aan die ballontocht te denken als ze onder narcose zou gaan.

Al doende ontwikkelde zich een soort ‘tweetraps-strategie’. Eerst de vraag:  waar ben jij het liefste en al tekenend de tweede vraag: ‘wat brengt die plek je?’ Zo verleid je mensen om eerst hun verbeelding te gebruiken en daarna kort over een zinvraag na te denken. Een kleine zinvraag die met grote levensthema’s samenhangt. En een beeld dat iets wezenlijks in jou weerspiegelt.

En meisje van een jaar of 17 vroeg verlegen: kan ik ook op een paard in galop langs het strand? Ze vroeg het heel voorzichtig, want paarden tekenen is moeilijk. Ik zei: je boft, ik teken het liefst paarden. Ze was oprecht blij. Voor haar betekende het paardrijden vrijheid – alsof je zweeft langs het strand.

Alleke Wieringa
predikant in de Geertekerk in Utrecht