Het gezicht van Peter Kik

Hij wil niet kiezen! Peter Kik (1939) voelt zich heel comfortabel ergens tussen de remonstranten en de doopsgezinden in. Daarom is hij bewust vriend van het Foreestenhuis in Hoorn geworden. En wel een heel actieve.  ‘Ik ben een oliemannetje in de machinekamer’, zegt hij.

Twee walletjes
‘Ik ben geboren in Rucphen, Brabant, maar sinds 1943 woonde ik in Wolphaartsdijk, bij Goes in Zeeland. Mijn ouders waren Nederlands Hervormd,  maar mijn vader had een gloeiende hekel aan al die preken over de zonde. Mijn ouders waren allebei bestuurders, anderen helpen was normaal. Ik ging naar het (openbare) Lyceum in Goes en studeerde een blauwe maandag werktuigbouwkunde in Delft. Dat lukte niet. Toen eerst militaire dienst en daarna ben ik bij de gemeente Wolphaartsdijk gaan werken. Met avondstudie heb ik de diploma’s Gemeentelijke Administratie I en II gehaald, nu zou je het bestuursrecht noemen. Zeilend op de Westeinder leerde ik mijn vrouw Clemence kennen. Zij was doopsgezind. Voor mijn werk verhuisden we achtereenvolgens naar Leiderdorp, Lelystad en Hoorn, steeds groeigemeenten waar wat op te bouwen was. Ik heb van alles gedaan: bijstandswet, militaire zaken, culturele zaken en ruimtelijk ordening. In Hoorn was ik uiteindelijk sectordirecteur Ruimtelijke Ordening en directeur van het grondbedrijf. Maar dat heeft me wel een burn out gekost. Kerkelijk gezien ging ik met Clemence mee naar de doopsgezinden in Goes, gingen we in Leiden naar de Lokhorstkerk (do-re), in Lelystad naar het Vrijzinnig Protestants Contact Centrum en in Hoorn dus (nu bijna veertig jaar al) naar het Foreestenhuis.’

Altijd bezig
‘Die twee stromingen zijn heel plezierig. Doopsgezinden zijn meer aanpakkers, de remonstranten brengen filosofie en poëzie in. In 1969 hebben wijze mensen besloten om volledig te fuseren na twee jaar kennismaking. Wij hebben dus één kerkenraad en één begroting. Dat werkt uitstekend, wij vertrouwen elkaar volledig en hebben nooit richtingenstrijd meer. In Hoorn ben ik begonnen als lid van de beheerscommissie van het gebouw, daarna vier jaar kerkenraad begin jaren tachtig, later nog een periode penningmeester en in 1985 en 2015 lid van de restauratiecommissie van het Foreestenhuis. Op het moment ben ik actief in de bijbelse tuin achter onze kerk, ben ik contactlid voor vier personen en actief in de Stichting tot behoud van het Foreestenhuis.’

God met een kleine letter
‘Ik heb altijd iets gehad met Jezus, de man die mensen hielp. Het traditionele Godsbeeld heb ik achter me gelaten. Ik ben aangehaakt bij de gedachte dat God liefde is. Jezus belichaamt dat voor mij, die liefde komt uit mijzelf naar anderen toe. Hij is mijn innerlijke gesprekspartner, zijn boodschap is de weg die ik wil volgen in het leven. Het OT vind ik mooie historische verhalen, maar het NT spreekt me om die reden meer aan. Ik ben tegen hoofdletters in de bijbel, dat is een soort verzet tegen ‘heiligheid’ dat afkomstig is uit mijn beleving van het hervormde verleden. God, en met name dat Hij en Hem, schrijf ik dan ook met een kleine letter. Met symboliek en rituelen heb ik ook niet zo veel, ik ben toch een echte beta. Het avondmaal kan ik nog net aan, maar als ik dan rondkijk geniet ik toch vooral van alle vrienden die ik in de kring zie staan.’

Peter en Clemence zijn echte natuurmensen, dat is wel duidelijk. Vol trots tonen ze me een kalender met foto’s van prachtige vogels. Die foto’s maakten ze zelf in Florida, waar hun zoon woont. ‘We hebben een redelijk grote tuin die ik zelf nog bijhoud, zegt Peter, ‘en als het even kan zijn we aan het water te vinden. Wij wandelen en fietsen veel. Een e-bike komt er nog niet in hoor, we trappen zelf zolang het kan!’ Over vitaal gesproken…

 Michel Peters