Het gezicht Joan Muysken

Ver weg, in Zuid Limburg, verblijven nog zo’n twintig remonstranten. Het zijn volhouders in een voornamelijk katholieke omgeving. Joan Muysken (1948) is een van hen. Hij was al penningmeester van het Seminarium, maar sinds de zomer heeft hij deze functie opgegeven en is hij penningmeester van de Remonstranten geworden. ‘Op de penningen letten’, mag ik niet zeggen over zijn functie. ‘Dat doet Rika Hakvoort op het landelijk bureau uitstekend. Mijn taak is vooral om financiële zekerheid voor de lange termijn te garanderen. ’ 

Verstrooiing
‘Ik kom uit Delft waar ik bij de Remonstranten ben gedoopt. Toen ik drie maanden oud was vertrok ons gezin naar Zuid-Amerika. Mijn vader werkte als mijnbouwkundig ingenieur in koper- en tinmijnen in Peru en Bolivia. Na zes jaar kwamen we terug, mijn vader ging werken in de Staatsmijnen in Limburg, we woonden sindsdien in Brunssum en Geleen. Mijn moeder was heel actief bij de remonstranten in Zuid-Limburg, toen nog een aparte gemeente. Zij was ook redactielid van AdRem en secretaris voor de ‘verstrooiden’. Ik ging naar de enige niet-katholieke basisschool in Geleen en later naar de enige protestantse middelbare school in Zuid Limburg, het Grotiuscollege in Heerlen. De wereld ging voor mij open in Groningen waar ik in 1966 economie ging studeren. Het kolkte en kookte daar, ook in de kerk. Ik werkte mee aan preken en we waren uiterst maatschappijkritisch. De corporale trekken van kerk gingen me echter tegen staan en een tijd heb ik afstand genomen. Na mijn trouwen ging ik mondjesmaat echter weer naar de kerk.  

Levenswerk
In 1984 werd ik uit genodigd om hoogleraar economie te worden in Maastricht en daar een nieuwe economiefaculteit mee op poten te zetten. Ik was net 34 jaar. Wat een enorme uitdaging was dat! Bij mijn afscheid daar was er een instroom van 1000 studenten per jaar en liepen er in totaal 4000 studenten op de faculteit rond. Altijd ben ik ook betrokken geweest bij de remonstrantse gemeente Zuid-Limburg. In 1988 werd ik al voorzitter van de kerkenraad. En later nog eens een periode. In die tijd werd de gemeente als zelfstandige gemeente opgeheven en bij Eindhoven gevoegd. Wij hebben geen eigen kerk en geen eigen predikant meer, maar we vinden aansluiting bij de PKN kerk in Eijsden. Ook zo’n stelletje vrijbuiters die bij een recente reorganisatie als enige niet op wilden gaan in de nieuwe gemeente PKN Heuvelland.  

Openheid en nestgeur
Ik ben nooit zo’n heel actief denker over het geloof geweest. Ik geloof in iets wat mijzelf overstijgt, je kunt dat denk ik God noemen. En ik geloof dat je na je dood voortleeft in de gedachten van anderen en in de normen en waarden waarmee je anderen hebt beïnvloed. Mijn drie kinderen bijvoorbeeld. Ik ervaar in onze gemeente met name een grote verbondenheid met en bekommernis om andere mensen. Gesprekskringen zijn voor dat contact heel belangrijk. Tja het is een soort nestgeur die me trekt, een manier van denken en omgaan met elkaar die ik aantrekkelijk vind. Diversiteit mag bij ons, we respecteren elkaars eigenaardigheden met een zekere liefde. Ik heb weinig op met liturgie, maar ben dol op goede preken. Die zetten me even stil en houden me een spiegel voor.

Wat de  Remonstranten betreft: De besteding van ons kapitaal volgt beleidskeuzes over de toekomst van onze kerk. Ik ervaar dat er veel vragen en onduidelijkheden zijn over die toekomst. Angst ook! Ik denk dat we met meer rust een dialoog moeten voeren met elkaar, de heftige meningsverschillen die nu in onze kerk naar voren komen zijn helemaal niet productief. Daar komen we wel uit, ik wil me er voor inzetten om als penningmeester vanuit het dagelijks bestuur daar aan bij te dragen, zonder daarbij groepen uit te sluiten.  

Michel Peters