Het gezicht van Martje Saveur  

Martje Saveur – Hofstee (1940) en haar man Jan Saveur zijn sinds de jaren zeventig actief betrokken bij de remonstrantse gemeente Haarlem. Ze wonen in een prachtig huis in Bloemendaal. ‘Harep Slamat’ staat er op de gevel: ‘Op hoop van zegen’ in het Indonesisch. Dat verraadt haar Indische verleden en zegt alles over haar geloof.  

Nederlands-Indië
‘Mijn ouders hebben elkaar in Indië ontmoet. Mijn vader ging daar heen als bestuursambtenaar, mijn moeder als bootzuster. Hun geluk duurde slechts zes jaar. Toen kwamen de Jappen. Mijn vader moest als krijgsgevangene aan de Birmaspoorweg werken. Hij is daar overleden. Mijn moeder, mijn zusje en ik gingen naar een vrouwenkamp. Na de oorlog zijn we gerepatrieerd. Mijn moeder had een zware tijd. Het was een flinke vrouw die ons prima heeft opgevoed. Ze overleed in 1964’.

Ons gezin
‘Een maand later zijn we getrouwd. Ons eerst kindje overleed al snel.  Daarna kregen we drie gezonde dochters. In 1970 heb ik in Velsen een van de eerste peuterspeelzalen in Nederland opgericht. Voor het werk van Jan als civiel ingenieur verbleven we een aantal jaren in Nigeria. Daar gaf ik typeles op een blindenschool. Het gaf veel voldoening. Begin jaren tachtig woonden we drie jaar in de VS. Weer terug in Nederland heb ik vijftien jaar gewerkt als directiesecretaresse in het Psychiatrisch Ziekenhuis Santpoort. Ik heb in verschillende besturen gezeten, waaronder Thijsse’s Hof (24 jaar) en niet te vergeten twee keer de kerkenraad. Nu zit ik alleen nog in het bestuur van de Joodse Begraafplaats in Overveen en doe vrijwilligerswerk bij Welzijn Bloemendaal’.  

Nooit is er niks
‘Ik kom uit een echt remonstrantenmilieu, mijn beide opa’s en oma’s, vader en moeder waren remonstrant.  Ik ben in het interneringskamp gedoopt. Mijn belijdenis heb ik in Den Haag bij ds. Heering gedaan. Jan en onze drie dochters zijn in 1972 tegelijkertijd door ds. Bierenga in Haarlem gedoopt.

Koffertje
‘In mei 2017 kwam mijn boek ‘Het koffertje van mijn moeder’ uit. Dat koffertje lag als sinds haar door bij ons in huis, maar ik durfde er nooit in te kijken. Toen ik dat een paar jaar gelden wel deed, trof ik een briefwisseling aan tussen mijn ouders van voor hun huwelijk en ook bijvoorbeeld een agenda van mijn moeder. Ik vertel in het boek over mijn jaren in het Jappenkamp, het verlies van mijn vader, de kille ontvangst in Holland, het Indisch zwijgen, het kunnen vergeven. Ik geef veel lezingen waarin ik over mijn boek vertel en ik ben gastdocent op basisscholen en VWO’s. Het verhaal doorgeven aan de volgende generatie vind ik heel belangrijk en doe ik met plezier. De scholieren zijn echt geïnteresseerd. Op 15 augustus herdenken wij de capitulatie. Jammer dat er in de remonstrantse kerk zo weinig aandacht voor is.  Eén keer heb ik bij de PKN in Oss een speciale herdenkingsdienst hierover bijgewoond. Het was prachtig’.

Geloof
‘Wat is ‘God en geloof’ voor me? God is voor mij ongrijpbaar, is geloof, gevoel, pijn, geluk, verdriet, hoop, kracht, liefde. Ik hoop dat God vluchtelingen die zoveel ellende hebben meegemaakt kracht kan geven door te leven. Dat zij, wij allemaal, weer kunnen dansen en lachen. En dat wij kunnen vergeven. De spreuk die ds. Nijholt in onze huwelijksbijbel schreef was: Efeze 3: 17 …. ‘dat Christus door het geloof in uw harten woning make.’ Daar streef ik naar’.  

Michel Peters