Column Polyamorie

Nou kun je natuurlijk brommen ‘of dit nu allemaal moet’, maar er zijn mensen die daar anders over denken. ‘Ik kan het iedereen aanraden!’, zegt een enthousiaste dame tegen mij, als ze vertelt dat ze vandaag met haar ene partner en morgen met haar andere partner naar het filmfestival komt. Ze heeft het niet over de films, die ze ongetwijfeld ook heel prettig vindt, maar over haar twee relaties die naast elkaar bestaan. Ze is een polyamoriste. ‘Polyamorie is in opmars’, kopte het opinieblad Humo toevallig eerder deze week. Niks niet in opmars, zeg ik hardop tegen mijn computerscherm en tegen niemand in het bijzonder. Het is zo oud als de weg naar Rome or beyond. We hebben er tegenwoordig een platform voor, maar nieuw is het geenszins.

Ik gniffel een beetje als ik terugdenk aan de laatste en postume boekpresentatie van die andere dominee Berkvens, nu anderhalf jaar geleden. Annemiek Schrijver, die de avond presenteerde, benoemde het polyamoreuze leven van mijn moeder. Wat verschrikte blikken uit het publiek werden in de richting van mijn broer en mij geworpen en na afloop bij de borrel werd hier en daar gevraagd of we dat niet confronterend of vervelend vonden. Laat mij u geruststellen, dat vonden we geenszins! Wij wisten al lange tijd dat de liefde van onze moeder zich maar moeilijk in een serieel patroon liet drukken. Gelukkig probeerde ze dat ook niet langer en bleek in alle openhartigheid dat haar liefdesleven zo nu en dan spannender en intiemer was dan dat van elk van ons. Moeten we nu allemaal aan de polyamorie? Het zou misschien reuze gezellig worden, maar nee, natuurlijk hoeft dat niet. Maar wat mij betreft krijgt het wel meer ruimte. Ik kijk uit naar de eerste polyamoreuze liefde die ik van een zegen zou mogen voorzien. Vergezeld met een liefdevolle knipoog van boven!

Jan Berkvens
Student aan het Seminarie, predikant van Arminius en gemeente Oude Wetering