Oorlog en vrede in de klas

Redactielid Geertrui Meinema werkt als leerkracht in het basisonderwijs. Zij schrijft in AdRem geregeld over haar ervaringen en over bijzondere gebeurtenissen op school en in de klas.

Ik denk nog regelmatig: bagger ermee! Of eigenlijk hoop ik, dat ik er zoveel sterker van geworden ben, dat ik dat kan. Maar toen, toen was het wel andere koek. Lang geleden verwisselde ik mijn eerste school voor mijn tweede: een nieuwe uitdaging. Dat werd het. Bovenbouwleerlingen, een combinatiegroep, een andere stad. Het liep vanaf dag één niet goed. Groep 8 wilde de combinatiegroep niet en dat lieten ze weten: opstand in de lessen, gedoe in de pauzes en pestgedrag naar jongere leerlingen. Als leerkracht treed je daar tegenop. Als nieuwkomer hoopte ik er ook voldoende buiten te staan en dus ging ik het gesprek met groep 8 aan en probeerde serieus naar hun klachten te luisteren. Ik was onervaren. Ik hoopte een goed gesprek tussen groep 8 en de directie tot stand te brengen, maar dat lukte niet. Er ontstond een akelige sfeer, we kregen de wind er niet onder – het werd een lang jaar. Groep 8 begon een oorlog, tegen de leerkrachten, de directie, medeleerlingen: overal waar ze kans zagen, schopten ze heibel.

En dat met een nieuwe onervaren juf: tja, die wist het ook niet allemaal en begeleiding was er nauwelijks. Tegen de tijd dat één leerling sterretjes en knalerwten in de klas begon af te steken, wilde ík hem wel schorsen. Maar dat durfde de directie niet aan. Er was namelijk niet gewaarschuwd dat vuurwerk in de klas niet mocht. Waarom heb ik dat geaccepteerd? Ik snap het nog niet. We hebben het einde van het jaar gehaald, maar het was hangen en wurgen. Collega’s, die hen eerder hadden meegemaakt, konden zien, dat het ook leuke kinderen waren en dat ze zo gegroeid waren, maar die geschiedenis had ik niet met ze.

Uiteindelijk heb ik met de grootste belhamels een soort van vrede gesloten. Het was ongeveer 6 maanden na afloop van dat vreselijke jaar en zoals dat gaat keren groep 8 – leerlingen altijd terug. Ze voelen zich als een magneet aangetrokken en komen, misschien zelfs ondanks zichzelf, terug.

Met de eerste kletste ik afgemeten vriendelijk, maar dat schrok haar niet af. De week erna was ze terug met de grootste partner in crime en duwde hem ongeveer door de deur van mijn lokaal heen, met de gedachte kijk maar, ze bijt niet. We kletsten over hun nieuw school, de brugklas en op een gegeven moment kwam het hoge woord eruit: ‘We hebben wel rotdingen gedaan, hè juf?’  ‘Ja, dat hebben jullie zeker’. En nog even later: ‘En nog wel ergere dingen dan u weet ook’. Hij haalde adem om zijn biecht te beginnen. Ik sneed hem de pas af: ‘Dat zal best, ik kan me er van alles bij voorstellen, maar dat wil ik niet weten; dat zul je zelf mee moeten dragen’. Verbouwereerd vielen ze stil. En knikten toen. Daarna heb ik ze niet meer gezien. Het voelde als een gewapende vrede.

Onderwijs geef je samen vorm: samen met collega’s en directie, ook al sta je als leerkracht meestal alleen voor een groep. Als ik nog eens op een school sta, waar ik die gezamenlijkheid niet voel, dan hoop ik dat ik denk: bagger ermee.

Geertrui Meinema