Het gezicht van Arja van der Tuijn

Arja van der Tuijn (1950) is in juli in de voetsporen getreden van Jan Hendriks, die het voorzitterschap van gemeente Hoogeveen maar liefst zesentwintigeneenhalf jaar heeft vervuld. Michel Peters bekijkt het mooie kerkje, deelt wat Leidse herinneringen en spreekt met haar over de gemeente en haar persoonlijke geloof.

Jonge jaren

‘O wat leuk, heb je ook heel lang in Leiden gewoond? Ik kom er ook vandaan. Met mijn ouders en een broertje vormden we een mainstream hervormd gezin. Op mijn 8^e verhuisden we naar Eindhoven waar mijn vader vakbondsbestuurder werd. Hij overleed toen ik 13 was,  waarna we weer terug verhuisden naar Leiden. Na mijn middelbare school begon ik een
MO-A opleiding Nederlands aan de School voor Taal- en Letterkunde. Op mijn 22^e stond ik voor de klas in Leiden. In 1973 ben ik getrouwd met een man met wie ik de Leidse Studenten Ecclesia (LSE)  bezocht. De jaren daarna kregen we drie kinderen. Vierenveertig jaar geleden verhuisde ik naar Hoogeveen toen mijn man in Drenthe werk kreeg. Na de oecumenische LSE ging ik daardoor in kerkelijke zin 50 jaar terug in de tijd: hervomd en gereformeerd was hier nog strikt gescheiden. We sloten ons aan bij de hervormde gemeente De Ark omdat we daar iemand kenden. Toen mijn huwelijk mis liep en ik van de gemeente geen steun ondervond, ben ik daar niet meer terug gekomen. In die tijd kwam ik wel veel bij de Woodbrookers in Barchem waar ik vrijwilligerswerk deed en cursussen gaf. Daar kwamen ook veel remonstranten. Toen ik hier in Hoogeveen eens een keer hun dienst bezocht was ik verkocht: door de welkome ontvangst, het vrije denken en het respect voor elkaars mening ben ik nooit meer weggegaan. Uiteindelijk ging ik werken op het MBO Drenthe College, waar ik 15 jaar manager onderswijseducatie ben geweest (laaggeletterden, Nederlands voor nieuwkomers en uitvallers in het reguliere onderwijs). Zeven jaar geleden ben ik gepensioneerd, na 44 jaar werken’.

Geloof

‘Als kind geloofde ik in een Vader in de hemel, nu voel ik me heel prettig bij ‘het onnoembare in en om ons heen’. Ik hecht aan de diensten, aan het stil zijn en het zingen, aan de mensen die ik hier ontmoet. We doen veel voor elkaar in deze gemeente. Anneke van der Velde is onze vaste predikant, één keer per maand gaat zij voor. Daarnaast maken we gebruik van voorgangers van andere huize. Twee keer per jaar hebben we een Preek van de Leek op zondagmiddag. Sinds februari organiseren we een keer per maand op donderdag een stilteviering. Die gaan we in december evalueren, maar er zijn altijd wel zo’n 20 mensen. Ook willen we met een jongerengroep beginnen, recentelijk zijn drie jonge mannen betrokken geraakt. Startsein is hopelijk een lezing van Jonge Theoloog des Vaderlands Tabitha van Krimpen op 18 september over hoe we jongeren bij de kerk kunnen betrekken. Er is wel wat aanwas van mensen uit de PKN die zich daar niet meer thuis voelen. We zitten weer in een flow, ik ben hoopvol over de toekomst’.

Vreemde gasten

‘Mijn andere liefde zijn de Odd Fellows, een genootschap met humanitaire doeleinden dat tweehonderd jaar geleden door Thomas Wildey in de VS is opgericht. Het is begonnen als een verbond van rondreizende vaklieden die zich daardoor niet bij gilden konden aansluiten. Zij vormden een broederschap waarvan de leden elkaar bijstonden in tijden van nood. De kern van het gedachtegoed is dat mensen elkaars broeders zijn en dat ze elkaar moeten helpen om zo een betere samenleving te vormen. De formele opdracht aan haar leden luidt dan ook: de zieken bezoeken, de bedroefden troosten, de doden begraven en de wezen
opvoeden. In Nederland en België zijn er ruim 50 loges. In Europa hechten we meer dan in de VS waarde aan logezittingen met stilte en een spiritueel karakter. Sinds mei ben ik de eerste vrouwelijke Grootmeester in Europa, ik reis dus van hot naar her. Flinke klus ook! Je begrijpt dat mijn werkweek met die twee voorzitterschappen wel zo’n beetje gevuld is’.

Michel Peters